زیارت : مجموعه مقالات هم اندیشی 1 و 2 صفحه 59

عوض می‌کند، تا چه رسد به این‌که مثلًا ده روز در کنار مزار یکی از ائمه معصومین علیهم السلام بمانیم، اگر این مدت بگذرد، برگردیم و ببینیم همان آدم سابق هستیم، نه نورانیتی، نه روحانیتی، نه صفایی، نه معنویتی، نه سبک شدن از بار گناهان، نه تربیتی، مثل کسی که تشنه به کنار چشمه آب برود و تشنه برگردد، باید خودش را نفرین کند، چشمه آب حیات چیزی کم ندارد.

خلاصه‌

1. زیارت حضور زایر در پیشگاه معشوق، اتصال قلبی با مبدأ فیض، کسب نور از سرچشمه انوار الهی است. زیارت آرامش است، آرامشی پریشانی زدا، اضطراب شوی. زیارت سعادت و خوشبختی است، پاکان می‌آیند تا صفا افزون کنند و آلودگان می‌آیند تا زنگار از دل بشویند، گنه‌کاران می‌آیند تا توبه کنند و توبه‌کنندگان می‌آیند تا عهد خویش تقویت کنند.

زیارت به معنای عدول از چیزی است. دروغ را از آن جهت، زور گفته‌اند که از راه حق منحرف می‌گردد. زیارت، در عرف آن است که انسان با انگیزه بزرگداشت کسی و انس گرفتن با او به وی روی آورد. زیارت در اصطلاح دینی تمایلی است که افزون بر میل و حرکت حسی، قلب هم‌گرایش جدی پیدا کرده و به مزور هم با اکرام و تعظیم قلبی و انس روحی همراه باشد. و این معنا در مرتبه برین و کامل خود همانا اقبال قلبی، روحی، فکری، اخلاقی و عملی به مزور را با خود دارد.

2. قرآن کریم از سه طریق هدایتگری می‌کند و راه پیوند و قرب به اولیای الهی را توصیه می‌نماید. اول: بیان جایگاه والای آنان در نظام تکوینی و عالم تشریع و نیز برشماری اوصاف و کمالات شایسته و خصایص زنده کامل و مؤثر آنها در نظام بشری. دوم: پرهیز از دوری از آنها که موجب انحطاط بوده و حرمان از کمالات انسانی و الهی است. سوم: آیاتی مستقل و روشن در جهت همراهی، مصاحبت و بلکه مسئولیت در مقابل اهل بیت علیهم السلام که با عادات مختلف این معنا را تذکر می‌دهد.