فرهنگ و آداب زیارت صفحه 1

دیباچه

انسان به طور فطری دوستدار محبت است. ازاین رو، به افراد خاصی علاقه مند می شود و به آنها عشق می ورزد. گاه این عشق و علاقه، در نبود آن افراد نیز از بین نمی رود و به صورت های گوناگون مانند حفظ آثار و مکتوبات و حفظ مکان زندگی نمایان می شود. زیارت فیزیکی از جلوه های عشق و محبت انسان به دیگران است. این گونه بزرگ داشت ها و ارادت ها همه در فطرت کمال جویی انسان ریشه دارد.

زیارت معصومان(ع)، امام زادگان و اولیای الهی، نشان دهنده ارادت ویژه زائر در حق آنان به همراه بهره گیری از فیض کمالات معنوی آن بزرگواران و اثرگذاری ایشان در روح و روان زیارت کننده است. زیارت، نشانه تولی و بهترین نمونه بزرگ داشت و ارادت به آستان بزرگان دین است؛ زیرا بار سفر بستن و سختی ها و گرفتاری های سفر را تحمل کردن، نشان می دهد که عشق و محبت خالصانه، وجود زائر را فراگرفته و او را مشتاق زیارت انسانی کامل کرده است. ازاین رو، فلسفه زیارت، عشق و ارادت انسان در مقام موجودی کمال جو به نمونه کامل انسان همراه با کسب فیض از محضر اوست.

نکته مهم در این زمینه اینکه، هر چند زیارت یکی از جلوه ها و نشانه های تشیع است، تنها به این مکتب اختصاص ندارد، بلکه به ادیان الهی و حتی غیرابراهیمی نیز مربوط می شود، به گونه ای که در حال حاضر مسیحیان نیز به این رسم پای بندند و گاهی برای فراموش کردن بعضی از دردها و رنج های دنیوی به این کار اقدام می کنند.