زیارتگاه های اهل بیت علیهم السلام جایگاه تعظیم شعائر الهی صفحه 210

مفسران چنین آورده اند:

زمانی که اصحاب کهف توافق کردند و یکی از خودشان را به همراه پول هایشان برای تهیه غذا به شهر فرستادند، مردم شهر از حال آنان باخبر شده و به سوی غار آمدند. وقتی آن شخص که به شهر آمده بود وارد غار شد، از خدا خواست که او و دیگر دوستانش را بمیراند تا بازیچه دست مردم نشوند و خداوند نیز دعایشان را مستجاب کرد و آنان را میراند تا راه ورود به غار بر توده مردم شهر پنهان بماند و دستشان به آنان نرسد.(1)

روایات می گویند:

در آن زمان پادشاهی به نام دقیانوس سلطنت می کرد که بت پرست بود و زمانی که شنید این جوانمردان بر دین او نیستند، آنان را احضار کرد و آنان از ترس او به سوی این غار گریختند؛(2) زیرا مسیحیان در زمان سلطنت او سخت شکنجه می شدند. پس خداوند آنان را برای چند قرن به خواب برد و بعد از اینکه آیین مسیحیت فراگیر شد، آنان را از خواب بیدار کرد.

خداوند متعال این افراد را بعد از این خواب طولانی بیدار کرد تا با این کار اعتقاد به معاد را که اساس آن زنده شدن دوباره انسان پس از مرگ است، در دل مؤمنان استحکام بخشد.

زنده کردن مردگان از سوی خدا

اندلسی راجع به این آیه در تفسیرش این چنین آورده:

همان گونه که آنان را خوابانیدیم، دوباره بیدارشان کردیم تا نشانه قدرت ما بر میراندن و زنده کردن باشد و شاید مردم از یکدیگر پرس وجو کنند و حال عجیب اینان را دیده، به خلقت، بزرگی و قدرت پروردگارشان شناخت پیدا کنند و بر یقین آنها افزوده شده و خداوند را به خاطر نعمت های بی شماری که به آنها ارزانی داشته شاکر باشند.(3)

1- (1) تبیان، شیخ طوسی، ج 7، ص 26؛ جامع البیان، طبری، ج 15، ص 281.
2- (2) تاریخ طبری، ج 1، ص 373.
3- (3) تفسیر البحر المحیط، اندلسی، ج 6، ص 106.