میثاق منتظران: شرحی بر زیارت آل یس جلد 1 صفحه 27

بوی گل خود به چمن راهنما شد ز نخست

ورنه بلبل چه خبر داشت که گلزاری هست!

همچنین باید توجّه داشته باشیم که روی آوردن به غیر اولیاء - چنانکه مشرکین به بت ها رو کنند و آنها را مقرّب پندارند یا گمراهان که سران باطل ونفاق را به درگاه حق واسطه آورند - آدمی را از مسیر سعادت دورتر می سازد و بر تاریکی هایش می افزاید، و در وادی حیرت وا می گذارد.

در اینجا بی تناسب نیست که حکایت یکی از نیکبختان را بیاورم که در عصر غیبت کبری به دیدار مولایش تشرّف یافته و به عنایت آن حضرت به مذهب حق گرویده است.

تشرّف یاقوت حلّی

مرحوم حاج میرزا حسین نوری رحمه الله، از عالم وارسته مرحوم شیخ علی رشتی چنین نقل کرده که فرمود: در یکی از سفرها، از زیارت حضرت ابی عبد اللّه الحسین علیه السلام به نجف اشرف از راه فرات باز می گشتم، در کشتی کوچکی که بین کربلا و طویریج بود، سوار شدم. از طویریج راه حلّه و نجف جدا می شود، مسافرین که همه اهل حلّه بودند، به بازیگری و مزاح و بذله گویی مشغول شدند، به جز یک نفر که همراه ایشان بود، احیانا همسفرها بر مذهب او خرده می گرفتند و او را سرزنش می کردند، با کمال متانت نشسته بود و هیچ شوخی نمی کرد و نمی خندید.

از این وضع در تعجّب بودم، تا اینکه به جایی رسیدیم که آب کم بود و صاحب کشتی به ناچار ما را بیرون فرستاد. کنار نهر که می رفتیم به طور اتّفاقی با آن شخص همراه شدم. از او پرسیدم: علّت کناره گیری اش از وضع همسفری ها و خرده گیری آنها در مذهب او چیست؟

گفت: اینها از اهل سنّت و خویشاوند منند، پدرم نیز از ایشان است