میثاق منتظران: شرحی بر زیارت آل یس جلد 1 صفحه 45

دعوتگر الهی: اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا داعِیَ اللّه ِ وَرَبّانِیَّ آیاتِهِ

اشاره

سلام بر تو ای دعوتگر خداوند و مربّی آیات او!

دعوت: در لغت متمایل نمودن چیزی است به وسیله صدا و سخن گفتن، که به صورت خواهش و طلب و فراخوانی اشخاص برای ضیافت و یا هر کار دیگر به کار می رود.

این واژه و مشتقّات آن در قرآن کریم بسیار آمده، امّا ترکیب «داعِیَ اللّه ِ» فقط دو بار (سوره احقاف: آیات 31 - 32) به کار رفته است که هر دو مورد از جهت ظاهر راجع به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم می باشد.

و کلمه «داعِیَ: داعِ» در بعضی از آیات به حضرت امیر المؤمنین علی علیه السلام تفسیر شده، و در بعضی دیگر به حضرت ولی عصر - عجّل اللّه فرجه الشریف - چنانکه در حدیثی از امام موسی کاظم علیه السلام آمده که فرماید: از پدرم راجع به قول خداوند - عزّوجلّ -: «یَوْمَئِذٍ یَتَّبِعُونَ الدّاعِیَ لا عِوَجَ لَهُ»(1)؛ روزی که از دعوت کننده پیروی نمایند که هیچ کژی در کار او نباشد. پرسیدم. [ پدرم ] فرمود: دعوت کننده امیر المؤمنین علیه السلام است.

و در تفسیر علی بن ابراهیم قمی راجع به آیه کریمه: «یَوْمَ یَدْعُ الدّاعِ إِلی شَیْءٍ نُکُرٍ»(2)؛ روزی که دعوتگر به چیزی ناشناخته فراخواند. آمده است: فرمودند: امام علیه السلام هنگامی که خروج کند، آنان را به چیزی که انکار می دارند، فرامی خواند.(3)

1- - سوره طه: آیه 108.
2- - سوره قمر: آیه 6.
3- - تفسیر علی بن ابراهیم قمی: 2/341.