- پیشگفتار 1
- مقدمه 2
- اعتبار سند دعاء 7
- «الله» جل جلاله 8
- عرفان و معرفت 14
- نفس 22
- نفس لوامه 28
- نفس مطمئنه 29
- نبی و نبوت 33
- رسول 33
- حجت 35
- ضلال و ضلالت 37
- دین 42
- تفسیر دعاء 44
- اللهم عرفنی نفسک فانک ان لم تعرفنی نفسک لم أعرف نبیک 45
- نتیجه 51
- اللهم عرفنی رسولک فانک ان لم تعرفنی رسولک لم أعرف حجتک 54
- اللهم عرفنی حجتک فانک ان لم تعرفنی حجتک ضللت عن دینی 57
- نتیجه 64
- بحث کلی پیرامون دعاء 66
«نبوت» و «امامت» نیز ظهور اسم «الهادی»، و راهنمای عقل و میزان، و معیار و نگهبان اعتدال، و رساننده و مبین برنامه های الهی و نسخه های سعادت فکری و عملی انسانند.
بشر از طریق نبوت انبیاء و امامت اوصیاء، به برنامه های سعادت روح و جسم، و دنیا و آخرت، و معارف یقینی هدایت می شود و از چشمه زلال علوم و آگاهیهای آن می نوشد.
اگر انبیاء نبودند و خدا آنها را نفرستاده بود، هیچ را قطعی و یقینی در اختیار بشر قرار نمی گرفت. فلاسفه و حکماء با آن همه فریاد و طمطراق، نتوانسته اند در مسائلی که فکر بشر را به خود مشغول نموده به یک زبان حرف بزنند و بطور قطع نظر بدهند، حتی بسا یک فیلسوف در دوره زندگیش، در این مسائل نظرات مختلف اظهار نموده و سرگردانی خود را در این مسائل آشکار می کند.
اما این انبیاء و اوصیاء بودند که همه یک زبان و با کمال قاطعیت و سرشار از ایمان و یقین این مسائل را برای بشر بازگو کردند و تاریکیها و تحیرها و ضلالت ها را از میان بردند.
هیچ صنفی از اصناف بشر بقدر این صنف بر بشریت حق ندارد. لذا اینها حجج الهی هستند و اعظم و اتّم آنها، شخص مقدّس خاتم الانبیاء محمد بن عبدالله (ص) و خلفاء و جانشینان آن حضرت، علی بن ابی طالب (ع) و یازده فرزند آن بزرگوار: می باشند.
و اگر چه آن طور که گفته شد حجتهای الهی بیشمار است و همه و هر چه هست حجتند اما ظهور حجیت این چهارده تن چنان است که
همه حجج، تحت الشعاع آنها قرار گرفته و هر وقت حجت و حجج گفته شود از آن این ذوات مقدسه فهمیده می شود.
و امروز حجت مطلق، ولی الله اعظم، حضرت صاحب الزمان مهدی منتظر (ع) می باشد و چنان اسم حجت به این ذوات شریفه اختصاص یافته که بسیاری از کتابهای مربوط به امامت و حالات شریف آنها را کتاب حجت یا «الامامه» نام نهاده اند مانند کتاب «الحجه» از ابواب کتاب شریف کافی، تألیف شیخ اجل اقدم کلینی بلکه از حدیث شریف مروی از امیرالمؤمنین (ع) در نهج البلاغه (ح147) و کتابهای دیگر از سنی و شیعه استفاده می شود که زمین اگر بدون حجت باقی بماند، حجتهای خدا و بینات او باطل می گردد. به این معنی که حجیت سایر حجج نیز به وجود امام و حجت، تمام می گردد و اگر امام و حجت نباشد، احتجاج به حجتهای دیگر بر مردم موجب قطع عذر آنها نمی گردد و از معانی لطیف و امید بخش در این باب کلام حضرت مولی (ع) است که می فرماید: «أما شاهد لکم وحجیج یوم القیامه عنکم [2] من شاهدم برای شما و در روز قیامت اقامه کننده حجت از شمایم (و مدافع از شمایم به حجت)».
پاورقی
[1] سوره لقمان، آیه26.