کلیات مفاتیح‌الجنان در پایان باقیات‌الصالحات صفحه 1

مقدّمه تحقیق

یکی از مزایای مکتب اهل‌بیت علیهم السلام که در همه زمینه‌ها برای انسان‌های تشنه معرفت حیات‌بخش است؛ دعاهائی است که از زبان خاندان وحی و امامان معصوم علیهم السلام به یادگار مانده است، و این دعاها مجموعه‌ای از ذخائر و معارف الهی است، که هرگز از افراد عادی جامعه ساخته نیست، نمونه آن دعاهای کمیل و صباح و ابو حمزه و عرفه و دعاهای صحیفه سجّادیه می‌باشد، که با این مضامین عمیق و ساختار زیبا در هیچ جا جز در مکتب اهل‌بیت علیهم السلام یافت نمی‌شود.

این دعاها که منبع الهام‌بخش معارف غنی اسلام است راه و رسم خودسازی و سیر و سلوک الی اللَّه را به انسان می‌آموزد، و چون روی سخن دعاکننده با خداست چنان لذّت می‌برد که از اعماق جان صدا می‌زند: أین الملوک من هذه اللذّة؟

شکّی نیست که خداوند به بندگان خود بسیار نزدیک است همچنانکه می‌فرماید: وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ (ق/ 16)؛ ما از رگ کردن انسان به او نزدیک‌تریم. ولی انسان در اثر غفلت و بی‌توجهی از خدا فاصله گرفته و خود را از او دور می‌پندارد که گویا بین خود و خالق متعال سال‌ها بُعد مسافت دارد، در این میان دعاست که نقش مؤثّری در قرب بنده به پروردگار دارد، و حجاب بین او و خدا را از بین می‌برد، و این گونه انسان کارش به جائی می‌رسد که وقتی خدا را به «یا اللَّه» صدا می‌زند جواب «لبّیک عبدی» (قرب الإسناد حمیری: ص 2، ح 2) را می‌شنود.

و لذا خداوند متعال می‌فرماید: وَإِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ