معیارهای پذیرش اعمال صفحه 139

انحراف و گمراهی مردم شود و شک نیست که اگر اینچنین نباشند از بدترین مردم روی زمین خواهند بود و بسب ناسپاسی این نعمت عظیم خویشتن را از آن محروم و عذاب شدید خدا «ان عذابی لشَدید» را نیز برای خود مهیا خواهند ساخت.

و با توجه به اینکه در صحیحه حسن بن محبوب از امام صادق علیه السلام و از رسولخدا صلی الله علیه و آله نقل شده که فرمودند:

«اِنَّ (لله) عِندَ کُلِّ بِدعَهٍ تَکوُنَ مِن بَعدی یُکادُ بِهَا الایمانُ وَلِیّاً مِن اَهلِبَیتی مُوَکَّلاً بِهِ یَذُبُّ عَنهُ یَنطِقُ بِالهامٍ مِنَ اللهِ وَ یُعلِنُ الحَقَّ وَ یُنَوِّرُهُ وَ یَرُدُّ کَبدَ الکائدین وَ یُعَبِّرُ عَنِ الضُّعَفاءِ ...» (1)(با این تفاوت که آمده اِنَّ للهِ عِندَ کلّ بدعَهِ).(2)

وظیفۀ اهل ایمان در برخورد با اهل بدعت و از آنجمله صوفیه

پیشوایان معصوم اسلام علیهم السلام پیروان خود را از مجالست، معاشرت با اهل بدعت و هر گونه برخوردی که آنها را در انجام اعمال بد و ناپسندشان تأیید کند بشدّت نهی فرموده و برحذر داشته اند و هر گونه برخورد

1- اصول کافی، ج 1، باب البدع، حدیث شماره 5 - بحار، جلد 2، ص 315 - محاسن برقی، ص 208

2- (برای هر بدعتی که پس از من برای نیرنگ زدن با ایمن پیدا شود (خدا را) سرپرستی از خاندانم گماشته خواهد بود که سرسختانه از حریم دین دفاع کند و با (تکیه بر) الهام الهی سخن گوید و حقرا آشکارا و روشن نماید و نیرنگ و دسیسۀ نیرنگبازان را رد کند و ترجمان دل مردم ناتوان باشد).