معیارهای پذیرش اعمال صفحه 238

بی چون به عرض جویندگان حقیقت توحید و پویندگان طریقت قرب خداوند مجید و دلباختگان حضرت ختمی مرتبت و شیفتگان مکتب ولایت و امامت رسید، اینست که قبولی اعمال پسندیده بندگان نیکو خصال منوط به داشتن ایمان مستقر، و عقل و درایت، و علم و بصیرت و معرفت، و پرواپیشگی و اخلاص در دایره ولایت مطلقه رسول کریم و حضرات معصومین علیهم صلوات الله اجمعین و در چهارچوبه سنت می باشد به شرط اینکه سایه فضل و رحمت خداوندی بر آن گسترانیده شودو.

ارزش عملی که مورد قبول حق تعالی قرار می گیرد

از روایات وارده از معصومین علیهم السلام چنین برمی آید که اگر خداوند متعال تنها یک کار نیک را از انسان قبول فرماید هرگز او را محکوم به عذاب نخواهد کرد و بهشت را نیز زیستگاه ابدیش قرار خواهد داد و به همین لحاظ هم در نیایش های ائمّه دین بر تقاضای قبول اعمال شایسته اصرار و تأکید شده است، زیرا راستی اگر خداوند به فضل و کرم و رحمت و لطفش اعمال بندگانش را نپذیرد کسی اهل نجات و رستگاری و سعادت نخواهد بود و اوست که به کرمش «یَقبَلُ الیَسیرَ وَ یَعفُوا عَنِ الکَثیر» عمل خوب اندک را می پذیرد و از گناهان زیادی می گذرد.

از حضرت صادق علیه السلام روایت شده که فرمودند:

«مَن قَبِلَ اللهُ مِنهُ حَسَنَهً واحِدَهً لَم یُعَذِّبهُ اَبَداً وَ دَخَلَ الجَنَّهَ»(1)

(کسی که خدا از او یک کار نیک را قبول کند، او را هرگز محکوم به عذاب نخواهد فرمود و وارد بهشتش خواهد کرد.)

1- تنبیه الخواطر، ص 331- میزان الحکمه، جلد 7، ص 34.