- پیشینه 1
- 1 فرصت طلایی 6
- 2 بازگشت 11
- 3 مغفرت 19
- 4 پارسایی و پرواپیشگی : «ورع» 25
- 5 مراقبه 31
- 6 حیله های شیطانی 38
- 7 نگاه به آخرت 48
- 8 اخلاص 54
- 9 عصیانگری 63
- 10 گناهان بزرگ 71
- 11 عبادت 79
- 12 شرک 88
- 13 آفات اندیشه و عمل (1) 96
- 14 آفات اندیشه و عمل (2) 103
- 15 سمعه: شهرت طلبی 111
- 16 شک 117
- 17 خاشعین 127
- 18 شکر (1) 136
- 19 شکر (2) 144
- 20 روسپیدی 148
- 21 ابزار کار شیطان (1) 152
- 22 ابزار کار شیطان (2) 157
- 23 مناجات 163
- سخن آخر 169
2 بازگشت
در این فرصت _ که شب گذشته با صفت «طلائی» به آن اشاره شد _ از جمله بهترین آداب و اعمال، توبه و انابه و بازگشت به سوی خدای متعال است که در جای خود، از جمله مفاهیم ارزشی مهم در عرصه ی تربیت دینی است.
توبه دو طرف دارد: یک طرف آن خداست که به فرموده ی قرآن: ( اوست که توبه را از بندگان خویش می پذیرد. )(1) پذیرای توبه است
تا جایی که: ( بندگان توبه کار را دوست دارد. )(2) در این باره، کار خدا تا
بدان جا بالا و والاست که حتّی انسانی که اعمالش مخلوطی از صالح و ناصالح است نیز، می تواند _ و چه بسا که باید _ امیدوار باشد که خدای متعال، توبه ی او را بپذیرد؛ چرا که :
1- شوری (42): 26 : (وَ هُوَ الَّذی یَقْبَلُ التَّوْبَه عَنْ عِبادِه).
2- بقره (2): 223 : (إنَّ اللهَ یُحِبُّ التَّوّابین).