ره آورد: از ژرفای دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 26

نیایشی که بدان مشغولیم (ابوحمزه)، عرضه می داریم که:

«خدایا، ما را آن پارسایی عطا کن که از پهنه ی عصیان تو دورمان دارد.» (1)

حال بنگریم که این ورع در آموزه های دینی به چه معنا آمده است. به نظر می رسد که ورع عبارت از نیروی بازدارنده ی درونی است که انسان را از ارتکاب گناه جلوگیر می شود و خود، از واژه های اساسی و مطرح در اخلاق عملی اسلام است. انسانِ بهره مند از این نیرو را «وَرِع» گویند. این نیرو از درون موجب می شود تا ما از گناه فاصله بگیریم، از این رو این کانون به عنوان یکی از مهم ترین اهداف شیطان، مورد حمله ی او و کارگزارانش به صورت های گوناگون است تا به هر صورت، ما را از درون تهی سازد و این نیرو را از ما باز ستاند و حال آن که تهی شدن از این خصلت همپای بی دینی است و :

«آن کس که از ورع تهی گردد. دین باوریِ خویش را تباه کرده است.» (2)

از جمله خواص این ورع به عنوان نیرویی بازدارنده در درون، سامان دهی و تدارک بیرونی زیبا و دوست داشتنی برای انسان است تا جایی که  :

«زیباییِ انسان مؤمن در ورع او جلوه می نماید.» (3)

و :

1- دعای ابوحمزه ی ثمالی : «و ورعآ یحجزنی عَن مَعاصیکَ.»
2- غرر و درر، ح 3137 : «أفسد دینه مَن تعرّی عَن الورع.»
3- غرر و درر، ح 4747 : «جمال المؤمن ورعه.»