درس هایی از دعای ندبه صفحه 11

5: هدایت و هشدار

فَلَمَّا انْقَضَتْ أیّامُهُ اَقامَ وَلیَّهُ عَلیَّبْنَاَبی طالبٍ _صَلَواتُکَ عَلَیْهِما وَ آلِهِما_ هادِیآ، إذ کانَ هُوَ المْنذِرَ وَ لِکُلِّ قَومٍ هادٍ.

چون روزگار او (پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ) سپری شد، ولیّ خود علیّبن ابی طالب را_ که درودهای تو بر آن دو و خاندانشان باد_ به عنوان هدایتگر برپا داشت، چرا که پیامبر، هشداردهنده است و هر گروهی را هدایتگری است.

یکی از آموزه های بلند و خردْپسندِ حکمت شیعی، ضرورت پیوند مداوم انسان با خدایش در تمام زمان ها است. خداوند متعال برای انجام این هدف، در هر زمان و دورانی، حجّتی بر آدمیان دارد. این حجّت، گاه پیامبر و گاهی امام است، که رشته ی هدایت الاهی را در دست دارند. و آدمیان را به سوی آن فرا می خوانند. این همان، «رشته ی محکم و گسست ناپذیر هدایت» است، که بدون چنگ زدن به آن، نمی توان از کفر به طاغوت و ایمان به خدا سخن گفت.

(فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُروَهِ