درس هایی از دعای ندبه صفحه 23

خدایا! آن روز انتقام را هرچه زودتر برسان.

16: دعای گرفتاران

اَیْنَ الْمُضطَرُّ الَّذی یُجابُ إذا دَعی؟

کجاست آن مضطرّ که چون (خدا را) بخواند، دعایش مستجاب گردد؟

هیچ کس نیست که در زندگی فردی و اجتماعی خود با مشکلات روبه رو نشود. درد و رنج، همزاد انسان در این دنیا است، که این همراهی، از روزگاران پیشین تاکنون، مهم ترین دستمایه ی شاعران و ادیبان بوده است.

در این میان، هر کسی به حالت خود بنگرد، مشکل خود را دشوارترین مشکل در جهان می بیند. کمتر کسی است که واقع بینانه به اطراف خود بنگرد و گرفتاری خود را با گرفتاری دیگران مقایسه کند.

آموزگاری که از دانش آموزان خود، قدرناشناسی می بیند؛

مدیری لایق که زیردستانش او را می آزارند؛

پزشکی حاذق که بیماران به سخنش گوش نمی سپارند؛

خدمت گزاری صدیق که بدون گناهی، به صرف بدبینی و سخن چینی گروهی به زندانش افکنده اند؛

اینان همه خود را «مضطرّ» می بینند. و چه بسیار که برای رفع مشکل خود، آیه ی (أمَّنْ یُجِیبُ الْم ُضطَرَّ إذا دَعاهُ)(1)  را مکرر بخوانند.

امّا بهتر است لختی بیندیشیم به :

_ معلّم هدایت تمام امّت، که اکثر امّت، او را از یاد برده اند.

_ دلسوزتر از پدر و مادر برای همه ی مردم، که به دلیل گناه و غفلت و غرور مردم، در زندان غیبت گرفتار آمده است.

_ پزشک جسم و جان ما، که نه تنها نمک نشناسانه، به سخنش گوش فرا نمی دهیم، بلکه به بیماری خود افتخار می کنیم.

حال ببینیم و انصاف دهیم که مضطرّ واقعی کیست؟ اگر امروز درست به این پرسش بیندیشیم، فردا که از کنار خانه ی کعبه، صدای دلنشین و روح نواز حضرتش به دعا و تضرّع به درگاه الاهی برخیزد، آن گاه بالاترین مصداق آیه ی شریفه ی (اَمَّنْ یُجیبُ الْم ُضطَرَّ إذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الاْرْضِ) برای ما روشن می شود و می فهمیم که مضطرّ واقعی، اوست