شرح دعای مکارم الاخلاق صفحه 244

گیرم و پارسایی را به زیبایی و نیکویی نصیب ام گردان.

خدایا، طومار زندگی ام را به آمرزش خویش در هم پیچان، و امید و آرزویم را در جهت رحمت خود برایم محقّق ساز. راه های وصول به رضا و خشنودی خودت را برایم آسان کن و در تمامی احوال، کارهای مرا شایسته ساز.»

[سرآغاز بخش نوزدهم]

به طور فهرست وار، حضرت سجّاد علیه السلام از خدا می خواهد که :

1_ در بندگی خدا از سلامت برخوردار باشد.

2_ در زهدورزی از آسایش و فراغت بال بهره مند گردد.

3_ علم و آگاهی خویش را در عمل به کار گیرد.

4_ پارسایی و پرواپیشگی را با در نظر گرفتن همه ی جهات آن داشته باشد.

5_ نقطه ی پایان عمرش را خداوند به آمرزش بنهد.

6_ آرزویش در امید به بهره مندی از رحمت خدا محقّق شود.

7_ راه های جلب رضامندی خدای متعال بر او آسان گردد.

8_ اعمال حضرتش در تمامی احوال به شایستگی و زیبایی آراسته شود.

[94 _ و ارزقنی صحه فی عباده]

طراوت و شادابی و توان و سلامت در عبادت و بندگی خدا امری است که مطلوب عابدان و زاهدان است. در مقابل، کسالت و خستگی در این زمینه نه تنها طعم شیرین بندگی خدا را بر کام جان انسان نمی نشاند، بلکه نوعی دل زدگی و دل سردی هم در پی خواهد داشت. سلامت جسم و روح، این امکان را به فرد می دهد تا با فراغت بال و آسایش خیال سر به سجده ی حق گذارد و با او به گفت وگو و مناجات بنشیند. قضای تشریعی خداوند، آن است که بنده سر در راه بندگی نهد و به حُسن اختیار خویش، آیه ی (وَ قَضی رَبّکَ أنْ لاتَعبدوا إلّا إیّاه)(1)  را مصداق خارجی بخشد؛ پس سزاست که بنده

چنین کند و زبان حال و قال او این باشد که :

(وَ ما لی لا أعبد الَّذی فطرَنی وَ إلَیْهِ ترجعونَ)(2)

( چرا آن کس را بندگی نکنم که مرا بر فطرت توحیدی آفریده و سرانجام و بازگشت به سوی اوست؟ )

حکمت برپایی نظام آفرینش در منطق قرآن برقراری نظام بندگی است که در قرآن آمده: (وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ وَ الإْنْس إلّا لِیَعبدونِ)(3) ؛ پس چرا انسان چنین نکند و از

سرِ شوق و ذوق تن به این کار ندهد و جریان حیات خویش را با حکمت آفرینش منطبق نسازد؟

1- اسراء (17): :23 خداوند، امر فرمود که جز او را مپرستید.
2- یس (36): 22.
3- ذاریات (51): :56 من جنّ و انس را نیافریدم مگر برای این که عبادتم کنند.