شرح دعای مکارم الاخلاق صفحه 252

اهل ورع و پارسایی و راستی و درستی

پیوند برقرار نماید.

آن امام همام علیه السلام هشدار می دهد که :

«مَن قلَّ ورعه مات قلبه. وَ مَن ماتَ قلبه دخَلَ النّار.»(1)

«آن کس که ورعش کم باشد، قلبش می میرد و آن که چنین شود، جایگاهش آتش خواهد بود.»

در منطق مولی الموحّدین علیه السلام :

«أفسد دینه مَنْ تعری عَنِ الوَرع»(2)

«آن کس که از جامه ی زیبای ورع خالی باشد، دین خود را تباه کرده است.»

«زاد المرء إلَی الاْخِرَه الورع و التَّقی.»(3)

«زاد و توشه ی انسان در سفر آخرت همین پارسایی و پرهیز است.»

خلاصه این که انسان باید برای گذر سربلند، از گذرگاه دنیا به سوی آخرت، به راستی زیور ورع را در بر گیرد و به آن آراسته گردد. این حوزه ی گسترده یعنی از دنیا تا آخرت می طلبد که این پارسایی و ورع، در تمامی جهات لحاظ گردد. لذا امام سجّاد علیه السلام «وَرَعآ فی إجْمالٍ» را از خداوند مسألت می نماید.

[98 _ اللهم اختم بعفوک اجلی]

اینک امام سجّاد علیه السلام در اندیشه ی پایان عمر خویش است و از خدا می خواهد که «اَللّهُمَّ اخْتِمْ بِعَفْوِکَ أجَلی». بهره مندی از عفو و بخشش حق تعالی، ارزش والایی است که اگر انسانی را نصیب گردد، سزاست تا او سر به آسمان ساید و این نعمت عظیم را ارج نهد. موضوع شمول عفو الاهی دو جنبه دارد: اوّل این که خداوند چه می کند و دوم آن که بنده باید چه کند. این که خدا چه می کند، اوّلا خداوند به مصداق آیه ی (بَلْ یداهُ مَبسوطتان)(4)  قدرتی بلامنازع و فراگیر دارد. ثانیآ

(یَفْعَلُ ما یَشاء وَ یَحْکم ما یُرید).

( هر چه بخواهد انجام می دهد و به هر نحو که اراده کند حکم می راند. )

ثالثآ

1- همان، حکمت 349.
2- غرر و دُرر، ح 3137.
3- همان، ح 5489.
4- مائده (5): 64.