شرح دعای مکارم الاخلاق صفحه 270

تا مشمول عذاب او قرار نگیرد، ما باید چگونه باشیم؟

آیا هرگز پیام های قرآن را در این باب، جدّی گرفته ایم که آن روز چنان روزی است که :

(تَضَعُ کُلُّ ذاتِ حَمْلٍ حَمْلَها وَ تَرَی النّاسَ سُکاری وَ ما هُمْ بِسُکاری وَ لکِنَّ عَذابَ اللهِ شَدیدٌ)(1)

( زنان باردار (از هول و هراس)، جنین بر زمین می نهند و مردم همانند مستانِ بی خبر دیده می شوند، با آن که چنین نیستند، بلکه عذاب خداوندی بسی سخت و دردناک است. )

مگر نه این است که زیباترین نماد عاطفی در ادبیّات جهان همواره در تصویر مادری نمایان شده که فرزند شیرخواره اش را در آغوش گرفته و از شیره ی جانش به او می نوشاند و جان خود را برای حفظ او فدا می کند؟ پس در قیامت چه خبر است که در وصف آن آمده است :

(تَذْهَلُ کُلُّ مُرْضِعَهٍ عَمّا أرْضَعَتْ)(2)

( زنان شیرده، شیرخوارگان خویش را رها می کنند و می گریزند. )؟

به راستی آیا ما این ترسیم ها را_ که به بیانی بیش از ثلث آیات قرآن مجید را در شکل های گوناگون به خود اختصاص داده _  جدّی گرفته ایم و آن ها را باور داریم؟ نگاهی حتّی نه چندان دقیق به رفتار روزانه ی بسیاری از ما، بی اعتقادی و عدم پایبندیِ جدّیِ ما به حساب و کتاب و جزا و پاداش و بعث و حشر و نشر و سؤال و جواب و حضور در پیشگاه عدل خداوندی را نشان می دهد. به راستی آیا رواست که ما بر دست آورد پیامبرمان، قرآن _ که امروزه ثمره ی ماندگار تلاش تمامی انبیا و اولیا در پهنه ی تاریخ بشری است _ این چنین ستم روا داریم؟

این مقوله ای است که تنها با سخن راست نیاید؛ به ویژه آن که گفتار در برابر رفتار صف بکشد و قول در مقابل فعل شکل بگیرد و ناهماهنگی در این دو زمینه بسیار به چشم آید که  :

(کَبُرَ مَقْتآ عِنْدَ اللهِ أنْ تَقُولُوا ما لاتَفْعَلُونَ)(3)

( خشم الهی شدید است از این که سخنی بگویید که بدان عمل نمی کنید. )

1- و 2 . حج (22): 3.
2-
3- صف (61) : 4.