آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 12

تکامل انسان، به انسانیت اوست و این امر درجاتی دارد که هر چه نشانه ها و شاخصه هایش در وجود او بیشتر شود، تکامل و تقرب او به بارگاه ربوبی افزون تر خواهد شد.

به راستی، این شاخصه ها کدام اند که گِل سرشت آدمی را به گُل سرسبد عالم هستی تبدیل می کند و مس وجود او را به طلای بندگی.

راه کمال

وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَیکَ قَرِیبُ الْمَسَافَهِ وَ أَنَّکَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ إِلا أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمَالُ [الْآمَالُ] دُونَکَ.

و هرکه به سوی تو سفر کند، راهش بسیار نزدیک است و تو از نظر بصیرت خلق پنهان نیستی، جز آنکه آرزوهایشان به غیر تو، حجاب آنها از شهود جمالت گردیده است.

انسان موجودی است که با فطرت الهی از نیستی به عالم هستی پا می گذارد و در زندگی اش پیوسته در میان زیبایی ها و زشتی ها، خوبی ها و بدی ها و پاکی ها و ناپاکی ها قدم می گذارد.

کسی قدر وجودی خویش را شناخته است و آن را جز به قیمت انسانی خود نمی فروشد، درخت ایمان را می پروراند و از میوه های شیرین آن، روح و