آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 23

باقی نخواهد ماند، ولی اینجا که دست احتیاج به بارگاه غنی مطلق بلند کردی و خویش را به دریای بی کران محبت و غنای پروردگارت متصل ساختی، آنگاه او تو را چنان بی نیاز خواهد کرد که دیگران دست نیازشان را به سوی تو دراز کنند.

گدایی در جانان به سلطنت مفروش

کسی ز سایه این در به آفتاب رود (1)

نه زیبا و نه زشت، نه قوی و نه ضعیف، نه عزیز و نه ذلیل، نه فقیر و نه غنی، بلکه تمام عالم محتاج اویند. نه ثروتمند و سالم و زیبا و عارف از فیض او و نه فقیر و مریض و زشت و گنه کار، از لطف و عنایت و مغفرت او بی نیازند؛ چراکه عنایتش به موجودات از نهایت لطف و کرم اوست.

خدایا، نه آن کس که نیکوکار است، از یاری تو و لطف و رحمتت بی نیاز است و نه آن که بدکار است و بر حکم تو بی باکی کرده است و به راه رضا و خشنودی ات نرفته، از قدرتت بیرون است.

امام حسین(ع)، سید و سالار شهیدان، در مناجات عاشقانه خود در صحرای عرفات، اوج احتیاج خود را به پروردگار خویش چه زیبا بیان می کند که: «خدایا! من در غنا و بی نیازی خود، فقیرم. پس چگونه در فقرم، محتاج نباشم؟» (2)