آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 25

شکر و سپاس مخصوص خدایی است که به غیر از او امید ندارم و اگر به غیر او امید داشتم، امیدم ناامید می شد.

آنگاه که تلاطم مشکلات و سختی های زندگی، انسان را به گرداب نا امیدی و خستگی می کشاند، دست غیب، او را به روزنه ای از نور هدایت می کند و امید به خدا را در دل او ثابت و محکم می سازد.

اگر جز این بود، انسان بارها آرزوی مرگ و نابودی می کرد. به همین دلیل، سرچشمه آشوب ها و اضطراب های زندگی بشر، چیزی جز ناامیدی نیست. ازاین رو، هر مشکلی که گریبان گیر جوامع بشری به ویژه دنیای غرب است، ناشی از ناامیدی است.

امید به پروردگار از چنان جایگاهی برخوردار است که نا امیدی از رحمت پروردگار، از بزرگ ترین گناهان به شمار می رود (1) و به عنوان یکی از شاخصه های کفار معرفی می شود:

لا تَیأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا ییأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ. (یوسف: 87)

از رحمت خدا مأیوس نشوید، به درستی که جز گروه کفّار، هیچ کس از رحمت خدا مأیوس نمی شود.