آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 27

امام صادق(ع) می فرماید:

در بعضی از کتاب ها خوانده ام که خداوند می فرماید: سوگند به عزت و جلالت و شکوه و والایی من بر عرشم، که آرزوی هر آرزومندی بر غیر خود را با ناامیدی قطع خواهم کرد و نزد مردم جامه خواری بر تنش خواهم پوشاند و از نزدیکم کنارش می زنم و از فضلم دورش خواهم کرد. آیا آرزویش در سختی ها به غیر من است، درحالی که شداید به دست من است. بر غیر من امید می بندد و به خیال خود درِ غیر از مرا می کوبد درحالی که کلید درها به دست من است و آنها بسته است، و درِ [رحمت] من باز است به روی کسی که مرا می خواند. کیست که در گرفتاری به من امید بسته باشد که امیدش را قطع کنم و در کار عظیمی به من امیدوار بوده که ناامیدش کرده باشم؟ (1)

بضاعت نیاوردم الّا امید خدایا ز عفوم مکن ناامید (2)

انسان یگانه پرست، تنها امیدش به خداست و در سخت ترین مشکلات، نور امید است که جان و دلش را درخشان می کند.

بیم و امید، دو بال پرواز

چشم داشت به ذات ازلی خداوند چنان است که انسان را به دریای بی منتهایی وصل می کند که گویی هیچ چیز دیگر توان ایستادگی در مقابل وسعت آن را