آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 32

نمی گردیم، سبب شد با اشتیاق به سوی تو بیاییم، اگرچه سزاوار رحمت تو نیستیم، ولی تو اهل آن هستی که بر ما و گنه کاران، از فضل و رحمتت ببخشی. (1)

به یاد دوست

مَوْلای بِذِکْرِکَ عَاشَ قَلْبِی، وَ بمناجَاتِکَ بَرَّدْتُ أَلَمَ الْخَوْفِ عَنِّی.

مولای من! به یاد تو دلم زنده است و به مناجاتت، درد ترس (از تو) را تسکین می دهم.

آنگاه که شعله محبت و امید به خدا در دل و جان مؤمن زبانه می کشد و ایمان به او چونان درختی مستحکم در وجودش ریشه می دواند، صدایی از درون جان، او را به سوی محبوب خویش فرامی خواند. نام و یاد خدا که پیوسته با جان سالک گره خورده است و در سراسر زندگی، او را همراهی می کند، شاخصه ای است که با آن، مردان خدا شناخته می شوند. ازاین رو، قرآن کریم از چنین افرادی به عنوان رجال یاد می کند آنجا که می فرماید:

رِجالٌ لا تُلْهیهِمْ تِجارَهً وَ لا بَیعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاهِ وَ إیتاءِ الزَّکاهِ یخافُونَ یوْماً تَتَقَلَّبُ فیهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ. (نور : 37)

مردانی که تجارت و داد و ستد آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات بازنمی دارد، [و] پیوسته از روزی که دل ها و دیده ها در آن زیر و رو می شود، می ترسند.