آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 55

تا دوست را نشناسی و شیفته اش نشوی، هرگز به آستانش ره نمی یابی؛ چون این بنده ضعیف، عقل خویش را در چشمش گذاشت و فقط با چشم سَر، دیدنی-ها را دید و چشم سِرّ خود را کور کرد و نتوانست نادیدنی ها را ببیند، دستش از معرفت خدای خویش کوتاه شد. پروردگاری که در تمام زندگی، از مادر برای او مهربانتر و از پدر به او نزدیک تر بوده است. به راستی، انسان به چه می اندیشد؟ همیشه در محضر خدایی است با چنین صفات و الطافی، ولی چشم دنیازده اش او را نمی بیند و قلب مهرخورده اش، از درک او عاجز است.

چشم دل باز کن که جان بینی

آنچه نادیدنی است، آن بینی (1)

همیشه چنین است که سرآغاز هر دوستی و رابطه ای، نیک پنداری است و اگر جز این باشد، درون هیچ انسانی اجازه برقراری ارتباط با دیگری را به خود نخواهد داد. خیرخواهی و خوبی از صفاتی است که در ارتباط انسان ها با یکدیگر، ملاک مهمی است و هرکس به اندازه توان خویش درصدد ایجاد دوستی با چنین افرادی خواهد بود.