آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 67

نمای زشت خودنمایی

وَ أَبْرِئْ قَلْبِی مِنَ الرِّیاءِ وَ الشَّکِّ وَ السُّمْعَهِ فِی دِینِکَ حَتَّی یکُونَ عَمَلِی خَالِصا لَکَ.

بار خدایا، قلب مرا از ریا و شرک و سعمه در دین خودت پاک کن تا عملم فقط برای تو خالص شود.

گاه و بیگاه، دست شیطان از آستین عبادت و طاعت خداوند بیرون می آید و مؤمنان را نیز از وسوسه های شوم خویش در امان نمی گذارد. به هنگامه طاعت، شوق نیکی و عبادت، بنده را چنان مست و سرخوش می کند که گویی جز خود، کس دیگری را لایق بندگی نمی داند و خودبرتری، چون شمشیری تیز و گرزی پولادین، فرق تواضع و بندگی او را می درد و بنده را در منجلاب خودبینی رها می کند.

اینجاست که انسان، آهسته آهسته و گام به گام، قدم به منجلاب ریا می نهد و به جای آنکه برای دوست عبادت کند و از او دلبری کند، در هوای دلبری از مخلوق ضعیفی بر می آید که ذرّه ای از پاداش عبادت او را نمی تواند ادا کند.

این عبادت و بندگی ظاهری در مقام حضرت دوست، پشیزی نیرزد که او هرگز جز عبادت خالص شده، طاعت دیگری قبول نخواهد کرد. پیامبر اکرم(ص) فرمود: