آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 84

بنابراین، زاد و توشه خانه ای را که باید به جانب آن حرکت کنید و جاوید باشید، فراهم سازید. (1)

آخرین منزل

فَمَا لِی لاَ أَبْکِی أَبْکِی لِخُرُوجِ نَفْسِی أَبْکِی لِظُلْمَهِ قَبْرِی أَبْکِی لِضِیقِ لَحْدِی أَبْکِی لِسُؤَالِ مُنْکَرٍ وَ نَکِیرٍ إِیای.

پس چرا نگریم؟ می گریم بر لحظه جان دادنم. می گریم بر تاریکی قبرم. می گریم بر تنگی لحدم. می گریم برای سؤال منکر و نکیر از من.

تنها منزلی که تمام انسان ها ناگزیر به آن پای خواهند گذاشت، گودالی کوچک و تاریک و درعین حال، تنگ و وحشتناک است. جایگاهی که انسان به تنهایی در آن خواهد رفت و هیچ کس و هیچ چیز نه مانع رفتن اوست و نه توان همراهی و کمک کردن به او را دارد. همین قدر که تا نزدیکی قبر او را همراهی کنند و ازآن رو که وحشت او را نگیرد، چندین بار تا این منزل، جنازه را بر زمین گذارند. به راستی، تصورش هم بسی دشوار است. اینجا نیز خانه ای است که دارا و ندار و مؤمن و کافر در آن شریکند.

به قبرستان گذر کردم کم و بیش

بدیدم حال دولتمرد و درویش