آموزه هایی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 88

عرصه حساب

أَبْکِی لِخُرُوجِی مِنْ قَبْرِی عُرْیَاناً ذَلِیلاً حَامِلاً ثِقْلِی عَلَی ظَهْرِی أَنْظُرُ مَرَّهً عَنْ یَمِینِی وَ أُخْرَی عَنْ شِمَالِی إِذِ الْخَلاَئِقُ فِی شَأْنٍ غَیْرِ شَأْنِی.

گریه می کنم بر آن حالتی که از قبر، برهنه و خوار و ذلیل بیرون می آیم و بار سنگین اعمالم را بر پشت گرفته ام. گاهی به جانب راست خود می نگرم و گاهی به جانب چپ. در آن حال که خلایق، هرکسی به کاری غیر کار من مشغولند.

فردا که پیشگاه حقیقت شود پدید

شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد (1)

چون صحنه قیامت به پا شود، خلایق از قبرها خارج می شوند و کارگاه حساب و عقاب، به پا خواهد شد. نه پدر به یاد پسر و نه همسر در فکر همدم خویش است. انسان از برادر و پدر و مادر خویش فرار می کند. (2) هرکس در فکر اعمال دنیایش است. هیچ کس به یاد دیگری نیست و رعب و وحشت، انسان را فرا می گیرد.

از پیامبر اکرم(ص) روایت است:

وقتی مردم صحنه قیامت را مشاهده کنند و دقت حساب و عذاب دردناک را از نزدیک ببینند، پدر به سراغ پسر می رود و می گوید: پسرم، من در دنیا به