دعا و نیایش در رسانه صفحه 1

دیباچه

انسان وقتی از ناکامی های خود در دنیا خسته و دچار سرشکستگی می شود و روزنه امیدی نمی بیند، احساس می کند به پشتوانه ای مستحکم، پایدار همگانی و همیشگی نیاز دارد. از این رو، قدرتی دگرگون کننده در درون خود می یابد. آن گاه بی درنگ به آن قدرت شگرف پناه می برد و خود را از دریای اضطراب و آشفتگی، به ساحل نجات و آسودگی می رساند.

احساس نیاز به قدرت بی همتا سبب شده است تا انسان ها آرامش حقیقی و کامل خود را در پناه آوردن به دین و مذهب بجویند. همه ادیان به گونه ای به این احساس عام بشری پاسخ می دهند و به پیروان خود، آرامش خاطر و رضایت درونی می بخشند.

انسان هرگاه به گرفتاری دچار می شود، احساس اتکا به قدرت بی پایان خداوند در او به شدت افزایش می یابد. پس ناآگاهانه به نیرویی توانا متوسل می شود و از او یاری می خواهد. هرچه این گرفتاری شدیدتر باشد، این احساس در انسان قوی تر خواهد بود.

در این میان، پیامبر گرامی اسلام و خاندان مطهرش، روش بهره گیری از دعا را برای برقراری ارتباط با خدا، به انسان آموخته اند. دعا آثار گوناگونی برای انسان در پی دارد، مانند:

1. آثار عبادی: دعا نوعی عبادت است. نماز نیز بهترین شکل دعا به شمار می رود. دعا در حقیقت، عبادت و پرستش خداست.

2. آثار تربیتی: کسی که با دعا مأنوس است، افزون بر آگاهی از ذات و صفات الهی، شناخت واقع بینانه ای نسبت به خود پیدا می کند و خویشتن را در مقابل عظمت بی کران خداوند، بی نهایت، کوچک و حقیر می بیند و در برابر او سر تعظیم فرود می آورد. ازاین رو، فضایل اخلاقی - تربیتی به ویژه حس فروتنی در او تجی می یابد. البته در کنار حس یاد شده، از حفظ عزت نفس و کرامت انسانی خویش در برابر