جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 158

یک گل زیبا را در نظر بگیرید بسیار لطیف و با طراوت است، ولی برای چند ساعت یا حداکثر چند روزی، هنگامی که پژمرده شد و رنگش تغییر یافت دیگر تعریفی ندارد، ولی خداوند همان طور که ابدی است بهاء و جمال او هم همیشگی است و نور و درخشندگی او هم سرمدی است، از این رو برای همیشه سزاوار ستایش است و برای همیشه قابل تمجید می باشد.

گستردگی ستایش

چون فیض الهی رو به گسترش است همان طور که می فرماید: «وَالسَّمَاءَ بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَ اِنَّا لَمُوسِعُونَ»(1) از این رو حمد و ستایش او هم رو به زیادت است و چون فیض پروردگاری پی در پی است همان طور که می فرماید: «کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ»(2) (هر آنی او در کاری است) قهرا حمد او هم تداوم داشته و از بین نمی رود.

موجودی که فقط یک هنر دارد قهرا ستایش او بر پایه همان یک هنر خواهد بود، ولی چون وجود کامل و بی نهایت باشد از باغ گسترده او هر روز بری می رسد و از دست هنربار او هر لحظه هنری می بارد، در انحصار حمد و ستایش خاص و محدودی نخواهد بود بلکه حمد و ثنایش هر روز بیشتر می شود و از بین هم نمی رود.

ستایش شایسته

ستایش پروردگار باید مناسب خواست و رضای او باشد نه ساخته و پرداخته فکر و اندیشه انسانی، بشر با فکر محدود خود و با زبان الکن خویش نمی تواند آن طور که شایسته است ستایشگر خداوند باشد. از این رو نیاز به رهنمون خود او دارد که توسط اولیایش تبیین گردیده است. ایمان به پروردگار و عشق به پرستش او گر چه در نهاد و فطرت انسان نهاده شده است، ولی در برخی از مواقع آدمی گرفتار اشتباه می شود و با اندیشه خود، خدایی دروغین تراشیده و او را ستایش می کند و می گوید :

تو کجایی تا شوم من چاکرت

چارقت دوزم کنم شانه سرت

دستکت بوسم بمالم پایکت

وقت خواب آید بروبم جایکت

از این رو بشر نیاز به رهنمون رهبران الهی دارد که او را از تصورات غلط و جاهلانه نجات بخشند و به خدای واقعی رهنمون شوند تا او را چنان ستاید که شایسته است نه