جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 198

بخش سی و یکم

اشاره

«وَ قَدْ لُذْتُ بِکَ یا اِلهی فَلا تُخَیِّبْ ظَنِّی مِنْ رَحْمَتِکَ وَ لا تَحْجُبْنِی عَنْ رَأْفَتِکَ».

ترجمه

و همانا پناه به تو آوردم ای معبودم، پس گمانم را از رحمت خود مبدل به نومیدی مکن و مرا محجوب از رأفت خودت مفرما.

واژه ها

لُذْتُ: پناه آوردم. لواذ: پناه بردن به چیزی و مخفی شدن به وسیله آن.

لا تُخَیِّبْ: نومید مکن. خیبه: ناامیدی، خسران، محروم شدن.

لاتَحْجُبْ: محجوب مساز، حجاب ایجاد مکن.

رأفت: مهربانی.

شرح

حسن ظن به خداوند

در عبارت فوق نکته دقیقی نهفته شده است و آن عبارت است از این که، خدایا من به تو پناهنده شده ام. بنابراین ظنی را که نسبت به رحمت تو دارم مبدل به نومیدی مفرما،

حرف «فاء» در جمله «فلاتخیِّب» تفریعیه است؛ یعنی حال که من پناهنده به تو هستم مرا

نومید مفرما، معلوم می شود اگر شخصی به ذیل عنایات الهی چنگ زند و پناهنده بدو