جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 257

1- فرقان /70.

بخش چهل و یکم

اشاره

«اِلهی اِنْ اَنامَتْنِی الْغَفْلَهُ عَنِ الاِْسْتِعْدادِ لِلِقائِکَ فَقَدْ نَبَّهَتْنِی الْمَعْرِفَهُ بِکَرَمِ الآئِکَ».

ترجمه

معبودم! اگر غفلت مرا در خواب فرو برده و از آمادگی برای لقای تو باز داشته، معرفت به الطاف کریمانه تو مرا بیدار ساخته است.

واژه ها

اَنامَتْنی: به خواب برد مرا.

غفلت: بی توجهی، فراموشی، اشتباه، عدم آگاهی. قاموس قرآن گوید(1): غفلت آن است که چیزی حاضر باشد، ولی انسان به آن توجه نکند و آن را فراموش کند؛ لذا در مجمع البیان در ذیل آیه 131 سوره انعام فرموده: غفلت ضد یقظه است. یقظه یعنی

بیداری و توجه و در نهج البلاغه خطبه 151 فرموده: «وَ اسْتَیْقِظْ مِنْ غَفْلَتِک»؛ از خواب غفلت خود بیدار شو. ایضا در مجمع ذیل آیه 74 بقره فرموده: «اَلْغَفْلَهُ السَّهوُ عَنْ الشَیْ ء» و آن رفتن از ذهن است بعد از توجه. به قول راغب: آن سهوی است که از کمی حفظ و کمی توجه عارض شود. «وَ مَا اللّه ُ بِغافِلٍ عَمّا تَعْمَلُونَ»(2) خدا از آنچه می کنید درغفلت و بی خبر نیست.

استعداد: آمادگی.