جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 286

1- نهج البلاغه، نامه 27.

2- مجمع البحرین، ج5، ص48.

بخش چهل و چهارم

اشاره

«اِلهی وَ اَلْحِقْنِی(1) بِنُورِ عِزِّکَ الاَْبْهَجِ فَاَکُونَ لَکَ عارِفا وَ عَنْ سِواکَ مُنْحَرِفا وَ مِنْکَ خائِفا مُراقِبا یا ذَا الْجَلالِ وَالاِْکْرامِ وَصَلَّی اللّه ُ عَلی مُحَمَّدٍ رَسُولِهِ وَ الِهِ الطّاهِرینَ وَسَلَّمَ تَسْلِیما کَثِیرا».

ترجمه

معبودم! مرا به پرفروغ ترین نور عزّتت ملحق فرما تا عارف برای تو بوده و از غیر تو رویگران باشم و تنها از تو بترسم ومراقبت اوامر تو را نمایم ای صاحب جلال و اکرام، و

درود خداوند بر محمّد پیامبر او وخاندان طاهرینش و سلام خدا بر آنان؛ سلامی فراوان.

واژه ها

نور: راغب گوید: نور عبارت از روشنایی منتشری است که به دیدن کمک کند.(2) اقرب الموارد گوید: آنچه چیزها را آشکار می کند.(3) المیزان مانند تعریف سایر فلاسفه می گوید: نور چیزی است که بذاته ظاهر است و ظاهر کننده غیر هم می باشد.(4)

نور بر دو نوع است: مادی و معنوی. مانند نور خورشید و نور علم، در قرآن کریم هم