رهنما 99 (آب و سراب) صفحه 48

می شوم منِ خانه، یعنی منِ وابسته به این خانه، منِ بنده و بردۀ این خانه. به عبارت دیگر آنجاکه مضاف و مضافٌ الیه است، انسان اگر مضافٌ الیه واقع شود، تکه تکه و تجزیه نمی شود و اگر مضاف واقع شود، به وسیلۀ مضافٌ الیه اش خرد می شود و ازبین می رود. پس به عوض اینکه مالکیت انسان را از اشیا سلب کنیم، باید مملوکیت انسان نسبت به اشیا را ازبین ببریم؛ یعنی باید انسان را در درجۀ اول از درون اصلاح کنیم، نه آنکه صرفاً تغییراتی از برون برای او ایجاد کنیم.

2.2.1. بندگی خدا؛ راه اصلاح درون

ایشان همچنین می گوید: «این سؤال مطرح می شود که با چه وسیله ای می توان مملوکیت انسان نسبت به اشیا را از بین برد؟ پاسخ این است که از راه بنده کردن انسان نسبت به حقیقتی که جزو فطرت اوست، حقیقتی که پدیدآورندۀ اوست و انسان به او عشق ذاتی دارد. بندگی خدا، در عین اینکه بندگی است، وابستگی نیست. وابستگی به یک امرِ محدود است که انسان را محدود و کوچک می کند. وابستگی به یک امر نامحدود و تکیه به آن، عین