- سخن ناشر 1
- توشه ی دوم: مکر خدا بالاترین مکرها 11
- توشه ی سوم: خوبی و رستگاری تنها از سوی خداست 13
- توشه ی چهارم: هیچ کس از دایره قدرت خدا بیرون نیست 15
- توشه ی ششم: بخشش از خداست و کندی و سستی از ما 21
- توشه ی نهم: باز بودن راه برای پیشرفت 28
- توشه ی دهم: راز رهایی از چنگ بخیلان و خودخواهان 30
- توشه ی یازدهم: کردار ناپسند، حجاب بین انسان و خدا 31
- توشه ی دوازدهم: عنایت به کردار یا با کرم پروردگار؟ 33
- توشه ی سیزدهم: فرمان خدا به درخواست از وی 35
- توشه ی پانزدهم: زندگی همراه با ترس و امیدواری 39
- توشه ی شانزدهم: فزون بخشی خدای سبحان و گستردگی درخواست بندگان 41
- توشه ی هفدهم: گریز از خدا به خدا 43
- توشه ی هجدهم: بهترین پوشانندگان و بزرگوارترین بزرگواران 46
- توشه ی نوزدهم: گذشت در توانمندی 48
- توشه ی بیستم: کجاست بخشش دیرینت؟ 50
- توشه ی بیست و دوم: به راستی برای چه سپاست گوییم؟ 53
- توشه ی بیست و ششم: امیدواری به آمرزش پروردگار 62
- توشه ی بیست و هفتم: خوش گمانی به خدا 63
- توشه ی بیست و هشتم: تو به ما مهر می ورزی و ما با تو می ستیزیم! 66
- توشه ی سی و دوم: درخواست سرانجام نیک 74
- توشه ی سی و سوم: آرزوی زیارت کعبه و دیگر مشاهد مشرفه 76
- توشه ی سی و چهارم: دلایل کسالت در عبادت 78
- توشه ی سی و پنجم: لغزش به گناه و همانندی با گناه 81
- توشه ی سی و ششم: اعتراف به گناه زمینه استجابت دعا 83
- توشه ی سی و هشتم: توسل به قرآن و پیشوایان دین 88
- توشه ی سی و نهم: امید به رحمت پروردگار 90
- توشه ی چهلم: گریه بر هر درد بی درمان دواست 92
- توشه ی چهل و دوم: بیم و امید دو بال پرواز به سوی خدا 97
- توشه ی چهل و پنجم: اعتراف به گناه نخستین گام برای درخواست آمرزش 102
- توشه ی چهل و ششم: هراس جان کندن و عالم برزخ 104
- توشه ی چهل و هفتم: ایستگاه های رستاخیز 106
- توشه ی چهل و هشتم: درخواست یاری بدون سزاواری 108
- توشه ی چهل و نهم: بندگی، فلسفه آفرینش انسان 110
- توشه ی پنجاهم: همۀ خوبی ها نزد خداست 112
- توشه ی پنجاه و یکم: نمونه هایی از دعاهای شایستگان 114
- توشه ی پنجاه و دوم: بیشترین بهره در شب قدر 116
- توشه ی پنجاه و چهارم: گستردگی رحمت پروردگار 120
- توشه ی پنجاه و ششم: اخلاص در کردار 124
- توشه ی پنجاه و هشتم: گریز از خشم خدا به مهر وی 128
- توشه ی پنجاه و نهم: تقرب به حضرت حق 131
خداوند سرچشمۀ همه خوبیها و گنجینه همه کمالات است، صفات خدا محکمات وجود است و همه چیز از آنجا سرچشمه و مایه میگیرد و انسان هرچه را از خوبی میخواهد باید از او بخواهد.
در قرآن کریم آمده است: وان من شیئ الا عندنا خزائنه و ما ننزله الّا
بقدر معلوم.(1) خزانههای همهچیز نزد ماست و ما آن را مگر به اندازه معلوم – در حد ظرفیت پدیدهها – فرو نمیفرستیم. از سوی دیگر در دعای افتتاح میخوانیم آن خدایی که خزینههای نعمتش کاستی نمییابد و بسیاری بخشش جز جود و کرم او را نمیافزاید.(2)
خداوند فیاض است و هرچه عطا کند جود و بخشش او فزونی مییابد، مانند چشمهای که هرچه بیشتر از آن آب بردارند جوشش آن افزون میگردد. و توجه به این فیض مداوم الهی باعث سرور و خرسندی مؤمنان میگردد. قل بفضل الله و رحمته، فبذالک فلیفرحوا(3)...بگو
[ای محمد] به فضل و رحمت خدا شاد و خرم باشند، که فضل خدا ازآنچه در دنیا گرد میآورند بهتر است.
خواجه عبدالله در تفسیر عرفانی این آیه شریفه گوید:
ای محمد، مؤمنان را بشارت ده، بگو به فضل من شاد باشید،
به قرآن و به محمد که شما را بدان گرامی داشتم بنازید،
1- .[1] حجر /21.
2- . الذی لا تنقص خزائنه و لا تزیده کثرۀ العطاء الّا جوداً و کَرَماً . مفاتیح الجنان دعای افتتاح.
3- . یونس /58.