شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 21

رهی به ذات خود، از خدمت تو عاجز،

و به عقل خود، از شناخت منت تو عاجز،

و به کلِ خود، از شادی به تو عاجز،

و به توان خود، از سزای عقل تو عاجز(1)

و در جای دیگر گوید:

بیچاره، کسی که او را به صنایع شناسد،

مسکین، کسی که او را برای نعمت دوست دارد؛

بیهوده کار، کسی که او را به جهد خود جوید؛

کسی که او را به خاطر نعمت دوست دارد، روز محنت برگردد!

کسی که او را به صنایع شناسد، به بیم و طمع پرستد!

کسی که وی را به خویشتن جوید، نایافته یافته پندارد!

اما عارف، او را به نور او شناسد،

از شعاع وجود، گذر نتواند؛

در آتش مهر می سوزد، و از ناز باز نمی پردازد.(2)

توشه ی ششم: بخشش از خداست و کندی و سستی از ما

«الحمدلله الذی ادعوه فیجیبنی و ان کنت بطیئاً حین یدعونی والحمدلله الذی اسئله