شصت توشه عرفانی از دعای ابوحمزه ثمالی صفحه 39

هرکه بدو ناز کند عزیز دارد؛ اگر سال ها بنده گناه کند و گوید: خدایا، توبه کردم! گوید: پذیرفتم(1).

توشه ی پانزدهم: زندگی همراه با ترس و امیدواری

«ادعوک یا سیدی بلسان قداخرسه ذنبه ربّ اناجیک بقلب قداوبقه جرمه»

سرورم! تو را با زبانی که گناهش لالش ساخته می خوانم!

پروردگارم! تو را با دلی که جنایاتش

نابودش ساخته زمزمه می کنم!

انسان از یک سو به رحمت بی کران و مهرگسترده خداوندی می نگرد و سرشار از شادمانی و امید می گردد و از دیگر سو اعمال و کردار ناپسند و نازیبای خود را می بیند و خجالت زده و ناامید می شود و این امیدواری و ناامیدی همواره همراه انسان است که در این کره خاکی زندگی می کند. گویند رهگذری با لباس و قیافه نه چندان مناسب از کوچه ای می گذشت. زیبا­رویی را دید که درنهایت حسن و جمال از آن مسیر می گذرد، دامن از کف داد و نه یکدل بلکه صد دل شیفته آن دل آرا شد؛ به دنبال او به راه افتاد و آشفتگی خود را فراموش کرد، تا به در خانه محبوب رسید. زن صاحب جمال که هم به زیبایی تن آراسته بود و هم به پیراستگی روان، چون به حال او نگریست شیداییش را دریافت و به وی اجازه ورود به