زبان دعا در صحیفه سجادیه صفحه 13

رفته است و از آنجا که آیات قرآنی و اخبار متواتر (1) در هر حال دعا را تنها راه و ابزاری معرفی می کند که می تواند حوادث و شرور را برگرداند، عقل حکم می کند که انسان باید دائماً در حال دعا و التجاء به خداوند باشد.

حضرت امیر(ع) می فرماید: مَا الْمُبْتَلَی الَّذی قَدِ اشْتَدَّ بِهِ الْبَلاءُ بِاَحْوَجَ اِلَی الدُّعاءِ مِنَ الْمُعافَی الَّذی لایَأْمَنُ الْبَلاءَ (2) یعنی انسان گرفتاری که سخت در ورطه ی بلا افتاده نیازمندتر به دعا نیست از آدم بی بلائی که از عروض بلا در امان نیست. در جای دیگر آن حضرت(ع) می فرماید: إدفعوا امواج البلاء عنکم بالدعا قبل ورود البلاء (3) یعنی امواج مصیبت ها را با دعا از خود دور کنید.

امام سجاد(ع)در مناجات خود می فرماید: ...لاتجعلنی ممن یبطره الرخا و یصرعه البلاء فلایدعوک الا عند حلول نازله و لایذکرک الا وقوع جائعه فیصرع لک خده و ترفع بالمسئله الیک یده... (4). آن امام(ع) در جای دیگری می فرماید: الدعاء یدفع البلاء النازل و ما لم ینزل (5).

4-3-1-2- تقریر چهارم تقلیل هزینه تأمین امنیت

عقل سالم حکم می نماید آنچه لازمش داریم و به آن نیاز داریم حفظش کنیم و در این جهت هزینه نماییم و باز همان عقل حکم می نماید که هزینه حفظ و تأمین امنیت داشته ها را کاهش دهیم تا برای استفاده و بهره بری از آنها بودجه بیشتری بماند. بر اساس

1- . کلینی، کافی، ج4.ص 215

2- . نهج البلاغه، حکمت 294

3- مجلسی، بحارالانوار، ح90،ص 289

4- مجلسی، بحارالانوار، ج 91،ص 130 و ری شهری، میزان الحکمه، ج3، ص251

5- کلینی، ج4، ص216، باید توجه داشت که استناد به نقل و روایت در این استدلال جنبه صغروی دارد و موجب نقلی شدن استدلال نمی شود.