زبان دعا در صحیفه سجادیه صفحه 19

بیشتر حقیقت زبان دعا هموار می نمایند. آنچه در این گفتار می آید تفصیل نکات فوق می باشد.

1-1-3- زبان دعا زبان مشترک تمام انسان ها(زبان انسانی)

تاریخ دعا، منشأ فطری آن و تحلیل زبان دعا برای ما این حقیقت را آشکار می کند که زبان دعا زبانی بین المللی و تنها زبان مشترک بین تمام انسان ها است و نیاز به آموزش کلاسیک ندارد. استعداد آن در تمامی آدمیان با تمام اختلاف نژادها و جغرافیاها به طور مساوی نهفته است. التفات و توجه مهمترین راه شکوفائی و بالفعل شدن این استعداد است. اگر رهبران بشری، به ویژه رهبران ادیان در خصوص دعا آموزش و تعلیماتی ارائه کرده اند برای آموزش زبان دعا نبوده است، بلکه برای توجه دادن و ملتفت کردن بشر به آن زبان و گویایی آن بوده است.

اشتراک زبان دعا بین تمام ملل و ادیان مهمترین محور وحدت بشریت را به دست می دهد که می تواند زبان همدلی و همراهی تمام آدمیان در تمام اعصار قرار گیرد. زبان دعا مستحکم ترین بستر گفتگوی بین تمدن ها و ادیان است که تا کنون مورد غفلت بوده است. این نکته قابل توجه است که اگر امروزه در تمام ادیان بسیاری از آموزه های عرفانی بسیار به هم نزدیک یا واحد می باشد و یا بیان مولوی در مثنوی مورد اقبال پیروان سایر ادیان به ویژه در اروپا و امریکا قرار گرفته، به این جهت است که به نوعی آمیخته با بیان زبان دعا بوده و زبان عرفان با زبان دعا قرابت دارد، بلکه همزادآن است.

2-1-3- زبان دعا وجه بیانی وجودی(زبان ذاتی)

زبان دعا حقیقتی از سنخ الفاظ و گویش که از صوت در فضای دهان درست می شود نیست، همچنان که از سنخ نشانه ها و علایم که مفاهیمی را القا می کند نمی باشد، بلکه یک وجه بیانی وجود انسانی است که می تواند در تمام انسان ها با تمام اختلاف گویش ها و یا اختلاف فهم هایشان از نشانه ها یکسان جریان یابد. در زبان دعا چون مخاطب در حقیقت خداوند متعال است، الفاظ موضوعیت ندارد، اگر چه وقتی بیان زبان دعا بر زبان سر جاری شود و در قالب الفاظ به پیش گاه خداوند عرضه گردد دارای تأثیر بیشتری است و از همین جهت پیشوایان دین اسلام سفارش کرده اند که خواستن و خواسته ها را از خدا به زبان آوریم و زبان دعا را با زبان سر به قصد استعمالی جدی ظاهر سازیم.