زبان دعا در صحیفه سجادیه صفحه 34

آن توست ملکه قدرت بی نیازی،... و دیگران جملگی درسراسر زندگانی خویش محتاج رحمت تو، و در کار خویش ناتوانند.

... وَ بِفَقْرِی إِلَیْکَ، وَ غِنَاکَ عَنّی، فَإِنّی لَمْ أُصِبْ خَیْراً قَطّ إِلّا مِنْکَ، وَ لَمْ یَصْرِفْ عَنّی سُوءاً قَطّ أَحَدٌ غَیْرُکَ،... و من به تو نیازمند و تو از من بی نیازهستی، چه من هرگز خیری به دست نیآوردم مگر از سوی توو هیچ گاه کسی غیر تو شری را از من دور نساخت (1). ... وَ زِدْنِی إِلَیْکَ فَاقَهً وَ فَقْراً.. (2) : و نیازمندی ام به درگاهت را افزون ساز.

5-2-3- زبان دعا ترجمان عواطف

حقیقت دعا مبنی بر یک جذب و إنجذاب بین داعی و مدعو حقیقی است. هر بیانی در دعا محفوف به حب و شوق است و شمیمی از عشق با خود به همراه دارد، لذا در حقیقت زبان دعا عشق و حب نهفته است. اساساً زبان دعا پیام آور آن عشق است، بلکه خود زبان دعا عین شوق و عشق داعی است تا آنجا که مدعو نیز عشق خود را به داعی در زبان دعای داعی می گنجاند و بوی عشق خداوند به داعی از آن به مشام جان می رسد.

از همین جهت در نهاد هر فقره ی دعاهای حضرت زین العابدین(ع) ندای حب، پیام عشق و بیان شوق آن حضرت(ع) به خدا نهفته و در عین حال بوی عشق خداوند متعال به امام سجاد(ع) نیز از آن فقرات به مشام جان می رسد. این بیان زبان دعا برای داعی حقیقی در حد سعه وجودی آنان آشنا و قابل شهود و درک است.

بر همین اساس می توان گفت، داعی که در دعای خود شوق و عشق نیابد و بوی عشق خدا به خود را استشمام ننماید داعی مجازی و دارای زبان دعا نمی باشد. باید توجه داشت اینکه با زبان دعا از خداوند عشق و شوق به خدا طلب کنیم الهی أغرس فی أفئدتنا

1- پیشین، دعای 48، ص243

2- پیشین، دعای 47 ص 236