آماده کرده است و از او راضی و خشنود است و این بالاترین نعمت است، مؤن نیز از لطف و کرم خدا، غرق خوشحالی است، چه لذّتی از این بالاتر و بهتر! اکنون ماجرای «سُدَیر» را نقل می کنم: او یکی از یاران امام صادق علیه السلامبود، روزی نزد آن حضرت رفت و چنین گفت:
-- آقای من! آیا مؤمن، مرگ را بد می داند؟ -- ای سُدیر! به خدا قسم مؤمن مرگ را بسیار دوست دارد.
-- آقای من! چگونه می شود که مؤمن از مرگ نمی هراسد؟ در آن لحظه چه اتّفاقی روی می دهد؟ -- ای سدیر ! خدا فرمان می دهد تا یکی از فرشتگان از طرف خدا پیامی را به مؤمن برسانند. پیام خدا همان آیات آخر سوره فجر است: «ای روح آرام یافته ! به سوی ثواب و پاداشی که برای تو آماده کرده ام، باز آی !...».
-- آیا مؤمن این صدا را می شنود؟ -- آری. خدا از مؤمن دعوت می کند تا در بهشت وارد شود و همنشین خوبان شود، اینجاست که مؤمن، مرگ را در کام خود شیرین می یابد و عاشق مرگ می شود.(1) آن روز سُدیر به فکر فرو رفت، او دانست که وقتی آن بشارت به گوش مؤن برسد، دیگر هیچ چیز بهتر و لذّت بخش تر از جان دادن نیست!
1- . الکافی ج 3 ص 178، بحار الأنوار ج 6 ص 196.