رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت نموده اند:
«لا یَجُوزُ أَحَدٌ الصِّراطَ إِلَّا مَنْ کَتَبَ لَهُ عَلِیٌّ الْجَوازَ»؛(1)
«احدی از صراط نمی گذرد مگر کسی که علی علیه السلام برای او جواز عبور نوشته باشد».
نتیجه:
آنچه تا اینجا بیان شد، شمّه ای از شئون و مقامات حجّت های الهی؛ یعنی ائمه معصومین علیهم السلام به طور فشرده و اشاره می باشد.
و امّا مراد از کلمه «حجّت» در این دعا، شخص اقدس قطب زمان و ولیّ دوران، حضرت امام دوازدهم حجه بن الحسن العسکری علیهما السلام می باشد؛ زیرا دعا مربوط به زمان غیبت است و چنان که مکرر تذکّر داده شد، دعاکننده، مؤمن و عارف به خدا و رسول خدا و حجّت های خدا می باشد و در این دعا یا مسئلت معرفت کامل تر و مددهای عرفانی و غیبی بیشتر می نماید و یا از خداوند متعال ثبات و بقای بر ولایت حضرت مهدی علیه السلام را طلب می کند؛ زیرا بیم تزلزل فکری و خطر انحرافات عقیدتی در این عصر بسیار است و برحسب بعضی روایات، جز کسانی که خدا دل آنها را به ایمان امتحان و آزمایش کرده باشد، بر عقیده به امامت آن حضرت ثابت نمی مانند.
1- . طبری، ذخائرالعقبی، ص71؛ قندوزی، ینابیع الموده، ج2، ص162 - 163.