و در دعای عرفه است:
«مَاذا وَجَدَ مَن فَقَدَکَ وَمَا الَّذی فَقَدَ مَن وَجَدَکَ»؛(1)
«چه چیزی را پیدا کرد کسی که تو را گم کرد؟ و چه چیزی را گم کرد کسی که تو را پیدا کرد؟».
وجه ششم: اینکه «اله» مشتق از «أَلِه» (به فتح فاء و کسر عین) است که به معنای پناه جستن و پناه گرفتن باشد. و به خدا از این جهت «اله» گویند که پناه حقیقی و مفزع همه است. بنا بر این وجه و وجه پنجم نیز، کلمه توحید مطلق شریک را نفی می نماید. این بود عمده وجوه یا تمامی وجوهی که در مبدأ اشتقاق «اله» فرموده اند.
و امّا «اللّهمّ»؛ در چگونگی ترکیب آن فرموده اند: معنای آن «یا الله» است و کلمه «یا» به جهت تعظیم اسم جلاله از آن حذف شده و عوض آن میم مشدّد در آخر آن آورده شده است و این از خصایص این اسم است؛ چنان که تاء قسم به آن اختصاص دارد.
فرّاء گفته است: اصل «اللّهمّ»، «یا الله آمنّا بالخیر»(2) است، یعنی ای خدا قصد کن ما را به خیر؛ ولی قول اوّل ارجح و اقوی است.
2 . عرفان و معرفت
معرفت و عرفان؛ ادراک شیء است به اندیشه و تدبیر در اثر آن چیز،
1- . مجلسی، بحارالانوار، ج95، ص226.
2- . ر.ک: طریحی، مجمع البحرین، ج6، ص340؛ رضی الدین استرآبادی، شرح الرضی علی الکافیه، ج1، ص384؛ مجلسی، بحارالانوار، ج77، ص180.