صحیفه مهدیه صفحه 346

ای امیر مؤمنان؛ من از خواب بیدار شدم و به سرعت به همراه چهارصد بنده نزد تو آمدم ، و خدا و رسول او و

تو را گواه می گیرم که تمام شان را آزاد کردم و این کار را تنها برای خاطر خدای بزرگ انجام دادم . حالا با تنی لاغر و رنجور از راهی پرپیچ و خم و سرزمین دور نزدت آمدم ؛ پس بر من منّت بگذار و به خاطر فضل و بزرگواریت ، و نیز به خاطر حقّ پدری و خویشاوندیت دعایی را که در خواب از آن مطّلع شدم و مأمور شدم برای دریافت آن به خدمت شما برسم ، به من بیاموز .

مولای مان حضرت امیرالمؤمنین صلوات اللَّه علیه فرمود :

باشد ؛ این کار را انجام می دهم إن شاء اللَّه .

آن گاه ، دوات و کاغذی خواست و این دعا را برای آن مرد نوشت :

2حرز یمانی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

به نام خداوند بخشنده مهربان

أَللَّهُمَّ أَنْتَ الْمَلِکُ الْحَقُّ الَّذی لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ ، وَأَنَا عَبْدُکَ ، بار الها؛ تو پادشاه راستینی هستی که جز تو معبودی نیست؛ و من بنده تو هستم؛ ظَلَمْتُ نَفْسی ، وَاعْتَرَفْتُ بِذَنْبی ، وَلایَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلّا أَنْتَ ، بر خود ستم کردم، و به گناهم اعتراف دارم؛ در حالی که )می دانم( جز تو کسی گناهان را نمی بخشد، فَاغْفِرْ لی یا غَفُورُ یا شَکُورُ . أَللَّهُمَّ إِنّی أَحْمَدُکَ ، وَأَنْتَ لِلْحَمْدِ پس بخشش و آمرزشت را شامل من گردان، ای آمرزنده؛ ای پاداش دهنده؛ بار الها؛ من تو را ستایش می کنم، و می دانم که تو شایسته أَهْلٌ ، عَلی ما خَصَصْتَنی بِهِ مِنْ مَواهِبِ الرَّغآئِبِ ، وَما وَصَلَ ستایش هستی. ستایش بر بخشش های خوش آیندی که به من اختصاص دادی، و فضل و احسان فراوانی که إِلَیَّ مِنْ فَضْلِکَ السَّابِغِ ، وَما أَوْلَیْتَنی بِهِ

مِنْ إِحْسانِکَ إِلَیَّ ، به من رسانیدی، و نیکی و احسان که بر من ارزانی داشتی، وَبَوَّأْتَنی بِهِ مِنْ مَظَنَّهِ الْعَدْلِ ، وَأَنَلْتَنی مِنْ مَنِّکَ الْواصِلِ إِلَیَّ ، و آنچه از جایگاه عدل برای من جای دادی، و از لطف و احسان پیاپی ات به من رسانیدی ، وَمِنَ الدِّفاعِ عَنّی ، وَالتَّوْفیقِ لی ، وَالْإِجابَهِ لِدُعآئی حَیْنَ اُناجیکَ و از من دفاع کردی، و توفیقم دادی، و دعایم را مستجاب می کنی هنگامی که در حال دعا با تو مناجات می کنم ؛ داعِیاً . وَأَدْعُوکَ مُضاماً ، وَأَسْأَلُکَ فَأَجِدُکَ فِی الْمَواطِنِ کُلِّها لی و هنگامی که تو را می خوانم در حالی که ستمدیده ام . و درخواست می کنم و می بینم که در همه جا نسبت به من جابِراً ، وَفِی الْاُمُورِ ناظِراً ، وَلِذُنُوبی غافِراً ، وَلِعَوْراتی ساتِراً ، مهربان و نیکوکاری ، و در تمام کارها نظاره گر من هستی ، و گناهانم را می بخشی، و عیب هایم را می پوشانی؛ لَمْ أَعْدَمْ خَیْرَکَ طَرْفَهَ عَیْنٍ مُنْذُ أَنْزَلْتَنی دارَ الْإِخْتِیارِ(4) ، لِتَنْظُرَ از ابتدای ورود به دنیا )که منزلگاه اختیار است( حتّی به قدر یک چشم برهم زدن نیز سراغ ندارم که خیر و خوبی ات به من نرسیده ما اُقَدِّمُ لِدارِ الْقَرارِ ، فَأَنَا عَتیقُکَ مِنْ جَمیعِ الْآفاتِ وَالْمَصآئِبِ ، باشد. چنین کردی تا ببینی برای خانه همیشگی ام )آخرت( چه چیزی می فرستم )ای خدا؛( بدین سان، من آزاد شده تو از تمام فِی اللَّوازِبِ وَالْغُمُومِ الَّتی ساوَرَتْنی فیهَا الْهُمُومُ ، بِمَعاریضِ آسیب ها و مصیبت ها ، در سختی ها و غم و اندوه هایی هستم که ناراحتی ها را بر من حمله ور ساخته ؛ به پیش آمدن أَصْنافِ الْبَلاءِ ، وَمَصْرُوفِ جُهْدِ الْقَضآءِ ،