صحیفه مهدیه صفحه 75

ای اباالقاسم ؛ قائم ما آل محمّد ، همان مهدی است که واجب است در دوران غیبت انتظار او را کشید و در زمان ظهورش اطاعتش نمود .

او سوّمین نفر از نسل من است . سوگند به آن کسی که محمّد صلی الله علیه وآله وسلم را به نبوّت مبعوث نمود و امامت را به ما اختصاص داد ، اگر از دنیا باقی نماند مگر یک روز ، خداوند آن روز را طولانی می کند تا آن حضرت خروج کند و زمین را پر از عدل و داد نماید ، همان گونه که از جور و ستم پر شده باشد .

خداوند امر او را در یک شب اصلاح می کند ، همان گونه که کار کلیم خود حضرت موسی علیه السلام را اصلاح نمود ؛ او برای به دست آوردن آتش برای خانواده اش رفت ، و در حالی برگشت که دارای مقام نبوّت و رسالت بود .

آن گاه حضرت جواد علیه السلام فرمودند : بافضیلت ترین اعمال شیعیان ما ، انتظار فرج است .

به امید آن روز که ندای دلربایش در فضا طنین افکن شود و دل های دردناک و آزرده را شفا بخشد و بزرگ مردان الهی که خدا در توصیف شان فرموده است : » أَیْنَما تَکُونُوا یَأْتِ بِکُمُ اللَّهُ جَمیعاً «(140) به سوی آن بزرگوار بشتابند و ...

انتظارِ ظهور یا اعتقاد به ظهور ؟!

انتظار ، تنها به معنای آمادگی برای پذیرش ظهور نیست ؛ بلکه علاوه بر آن ، در اندیشه آن بودن و آرزو داشتن آن را نیز می طلبد .

ممکن است بسیاری از افراد آمادگی و امکانات

برای پذیرایی از میهمان را داشته باشند ولی از کسی دعوت نکرده و در انتظار آمدن میهمان نباشند . این گونه افراد را تنها به خاطر آمادگی داشتن برای پذیرایی ، نمی توان منتظر میهمان دانست ؛ زیرا نه منتظر آمدن میهمان هستند و نه از نیامدن آن ، ناراحت می شوند .

با این بیان روشن می شود که در خودسازی و تهذیب نفس ، بدون توجّه به مسأله انتظار و فرا رسیدن روزگاری که سراسر جهان از وجود ظلم و ستم پاکسازی می شود ، کمبود وجود دارد ؛ زیرا کسی که این گونه است یکی از وظایف بزرگ خود را که انتظار داشتن برای پاکسازی جهانی و حرکت به سوی آن مقصد است ، به دست فراموشی سپرده است .