صحیفه مهدیه صفحه 79

2 - آنچه تنها به دوران غیبت اختصاص ندارد بلکه انجام آن در زمان غیبت و عصر ظهور و حضور امام علیه السلام لازم است .

یکی از وظایف و برنامه هایی که مربوط به قسم دوّم است و تأثیر مهمّی در چگونگی زندگی انسان دارد و اگر رعایت شود تحوّلی عظیم در زندگی او ایجاد نموده و حیاتی پربار برای انسان به ارمغان می آورد اعتقاد به مسأله حضور و عمل کردن بر طبق آن است .

یعنی اگر انسان معتقد باشد همه در محضر خداوند کریم و جانشینان او می باشند و او در زمان حضور

یا غیبت و یا ظهور آن بزرگواران در محضر آنان می باشد - و زمان و مکان برای ما محدودیّت می آورد نه برای مقامات نورانیّه آنان - ؛ نمی تواند حضور آنان را مقیّد و محدود به زمان و یا مکان خاصّی بنماید .

زیرا زمان و مکان از قیود مادّه است و مقام نورانیّت اهل بیت علیهم السلام که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آن را در حدیث نورانیّت تشریح فرموده اند ، فوق مادّه است و بلکه محیط بر آنست ، بنابراین زمان و مکان نسبت به مقام نورانیّت آنان ، محدودیّت و تقیّد ایجاد نمی نماید .

برای توضیح مطلب می توانید به حدیث »نورانیّت« که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آن را برای جناب سلمان و ابوذرّ بیان فرموده اند رجوع کنید . و ما به خاطر طولانی بودنش از نقل آن در اینجا خودداری می کنیم و روایت مهمّ دیگری را که حضرت امام باقر علیه السلام بیان فرموده اند و به خاطر مختصر بودنش با این بحث مناسب است ، نقل می کنیم :

ابوبصیر که از اصحاب حضرت امام باقر علیه السلام است می گوید :

دخلت المسجد مع أبی جعفر علیه السلام والناس یدخلون ویخرجون .

فقال لی : سل الناس هل یروننی ؟

فکلّ من لقیته قلت له : أرأیت أباجعفر علیه السلام فیقول : لا وهو واقف حتّی دخل أبوهارون المکفوف ، قال : سَلْ هذا ؟ فقلت : هل رأیت أباجعفر ؟ فقال: ألیس هو بقائم؟ قال: وما علمک؟ قال: وکیف لا أعلم وهو نور ساطع .