نجوای نیاز : ره آوردی بر لحظه های ناب دعا صفحه 55

دهد. معبود من، بزرگ ترین و برترین است»(1) و من بر او تکیه کرده ام و دمادم زبان به تکبیر او گشوده ام: «الله اکبرُ کبیرا کبیرا کبیرا».

خدایا! به بزرگی ات، به پایندگی ات، به بی همتایی ات، امید مرا به نومیدی مکشان و از لطف و احسانت به حرمانم مکش که بی لطف تو، بنده تو هیچ نیست.

رحمت گسترده

رحمت گسترده

خدایا! نه در توشه نکویی هایم، تحفه ای لایق پاداش تو هست و نه در کارنامه عملم، عملی سزاوار تحسین تو. به پایان که می اندیشم و به لحظه ای که حساب اعمال برپا شود، در میان اعمالم چیزی شایسته ثواب تو نمی یابم تا بدان امید ببندم و دل خوش کنم، ولی خود را سزاوار عقاب و کیفر هم نمی دانم که با همه روسیاهی ام و با همه گنه کاری ام بنده تواَم و امید بسته به تو و تو مهربان ترین مهربانانی و بخشاینده ترین بخشایندگان. من بارها به امید رحمت تو بر درگاهت به التماس و عجز سر ساییده ام و به رحمتت امید بسته ام.

«رحیما! این بنده تو بیش از آن که به عمل خود امید بندد، به رحمت تو امیدوار است که رحمت تو گسترده تر از پهنه روسیاهی من است. ای مهربان! اگر گناه من بسیار است، عفو و بخشش تو از آن افزون است. لطیفا! اگر من سزاوار رحمت تو نیستم، رحمت تو مرا سزاوار است که لطف و مهربانی تو را حدّی نیست و سایه رحمتت فراگیر و رساست.»(2) عالم همه در سایه رحمت