جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 204

1- بحار الأنوار، ج46، ص50 -51.

2- طه /39.

3- حجرات /7.

4- آل عمران /31.

است.

در این آیه دو نکته بسیار ارزنده و نوید بخش وجود دارد:

1 - لازمه محبّت الهی

انسان اگر خدا را دوست دارد باید متابعت از پیامبر اکرم بنماید، علامت دوستی خدا متابعت از رسول اکرم است.

2 - ثمره اطاعت از پیامبر

شخصی که متابعت از پیامبر اکرم می کند، خداوند او را دوست خواهد داشت؛ یعنی ثمره متابعت از رسول، محبت الهی است.

هر چه محبت انسان به خداوند بیشتر باشد متابعت او از شریعت زیادتر خواهد بود. امام صادق علیه السلام می فرماید:

«ما أحبّ اللّه عزّوجلّ من عصاه».

(خداوند عزّوجلّ را دوست ندارد کسی که او را عصیان می ورزد).

سپس امام این اشعار را ایراد نمود:

تَعْصِی الاِْلهَ وَ اَنْتَ تُظْهِرُ حُبَّهُ

هذا مُحَالٌ فِی الْفِعَالِ بَدِیعُ

لَو کَانَ حُبُّکَ صادِقا لاََطَعْتَهُ

اِنَّ المُحِبَّ لِمَنْ یُحِبُّ مُطِیعُ(1)

نسبت به پروردگار عصیان می ورزی، در حالی که اظهار محبت نسبت به او می کنی؟ این موضوع محال است و یک کار نو ظهور و بدعت است. اگر تو در محبت خود صادق بودی او را اطاعت می نمودی، همانا دوستدار، مطیع و فرمانبردار محبوب خویش می باشد.

خداوند متعال در قرآن کریم مشخص نموده است که چه کسانی را دوست دارد و از چه افرادی بیزار می باشد. همچنان که می فرماید: نیکوکاران، توبه کنندگان، پرهیزکاران،

صابران، متوکلان، عادلان، و پاک کنندگان خود از زشتیها را دوست دارد و متقابلاً تجاوزگران، ظالمان، کافران، گناهکاران، متکبران، خائنان، مفسدان و مسرفان را دوست ندارد و از آنها بیزار می باشد.(2)