جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 224

1- زمر /54.

2- هود /75.

و به ایشان اعتنایی نداری. خداوند به عبد و بنده خود پیوسته عنایت دارد؛ زیرا پدیده و مخلوق اوست، او را دوست دارد و به تربیتش عنایت دارد؛ مگر در صورتی که آدمی گریزپای باشد و خود را از رحمت خداوند دور بدارد.

سهو و غفلت انسانی

«وَحَجَبَهُ سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِکَ» در این جا امام علیه السلام به نکته دقیقی اشاره می فرماید و آن عبارت از این است که سهو و غفلت آدمی حجابی است که مانع از عفو و گذشت الهی می گردد، از سوی خداوند منع فیض نیست، بلکه این بنده است که به علت فراموشی از دریافت عنایت و گذشت الهی باز می ماند، مانند خواب آلوده ای که از فیوضات صبحگاهی غفلت ورزیده و خسبیده ای که از حرکت کاروان باز مانده است.

اولین گام سعادت بیرون آمدن از غفلت است، هوشیاری است، بیداری است و از این رو خواجه هرات نخستین منزل از منازل السائرین را منزل «یقظه»(1) نام نهاده است.