جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 228

1- توبه /72.

2- بحار الأنوار، ج12، ص33.

3- مناجات خمسه عشر، الثامنه المریدین.

زنده داری و کم خوابی من است).

همان امام نیز در پیشگاه الوهیت می گوید:

«اَللّهُمَّ اِنّی اَخْلَصْتُ بِانقِطاعِی اِلَیْکَ وَاَقْبَلْتُ بِکُلّی عَلَیکَ وَ صَرَفْتُ وَجْهِیَ عَمَّنْ یَحْتَاجُ اِلی رِفْدِکَ وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِی عَمَّنْ لَمْ یَستَغْنِ عَنْ فَضْلِکَ وَ رَأَیْتُ اَنَّ طَلَبَ الْمُحتَاجِ اِلَی المُحتَاجِ سَفَهٌ مِن رَأْیِهِ وَ ضَلَّهٌ مِنْ عَقْلِهِ»(1).

(خداوندا! من از روی اخلاص از همه بریده و به تو پیوسته ام و با تمام وجود رو به تو آورده ام و از هر کسی که خود نیازمند توست رو برتافته ام و از آن کسی که بی نیاز از تو نیست تمنایی نکرده ام و می بینم و می دانم که درخواست نیازمندی از نیازمند دگر سفاهت رأی است و ضلالت عقل).

تبتیل در قرآن کریم و دیدگاه مفسّران

انقطاع الی اللّه در قرآن کریم با واژه «تبتل» آمده است که خداوند متعال می فرماید:

«وَ تَبَتَّلْ إِلَیْهِ تَبْتِیلاً»(2).

(از همه کس ببر و به خدا بپیوند؛ پیوندی ویژه).

علامه طباطبایی می فرماید(3):

«تبتل» تفسیر به انقطاع شده است و خواجه عبداللّه انصاری هم یکی از منازل کتاب منازل السائرین را اختصاص به منزل «تبتل» داده است که در صدر آن آیه مبارکه قرآن را مطرح می نماید.(4)

شیخ طبرسی از محمّد بن مسلم و زراره وحمران ازامام باقر و امام صادق علیهماالسلام نقل می کند که فرمودند تبتل یعنی دستها را در نماز به دعا برداشتن و ابو بصیر نقل می کند که امام فرمود: