جلوه گاه عرفان: شرح مناجات شعبانیه صفحه 97

1- هفت اورنگ جامی.

بخش دهم

اشاره

«اِلهِی تَوَلَّ مِنْ اَمْری ما اَنْتَ اَهْلُهُ وَ عُدْ عَلَیَّ بِفَضْلِکَ عَلی مُذْنِبٍ قَدْ غَمَرَهُ جَهْلُهُ».

ترجمه

معبودم! آن طور که خودت شایسته هستی عهده دار کار من شو و از روی فضل خود به من توجه فرما، توجه به گناهکاری که جهالتش او را فرا گرفته است و غرق در نادانی خویش می باشد.

واژه ها

غمر: پوشاندن، فرا گرفتن. «غَمَرَهُ الْماءُ غَمْرا: عَلاه و غَطّاهُ»، یعنی آب از او بالا آمد و او را در زیر گرفت. راغب گوید: غمره آب بزرگی است که محل خویش را پوشانده و به طور مثل به جهالتی و غفلتی که شخص را احاطه کرده گفته می شود. «بَلْ قُلُوبُهُمْ فی غَمْرَهٍ مِنْ هذَا»(1) بلکه قلوبشان از این قرآن در غفلت است، غفلت نیز قلب را می پوشاند، طبرسی آن را در آیه غفلت و به قولی جهالت و حیرت گفته است. ایضا آیه 54 مؤمنون و 11 ذاریات.(2)

شرح

در این فقره از دعا نکات متعددی است که ذیلاً اشاره می شود: