معیارهای پذیرش اعمال صفحه 46

الهی برخوردار نخواهد بود و کمالات متقین نصیب او نخواهد شد. (1)

و باید توجه داشت ثوابها و کرامتهائی را که خدای بزرگ به اهل تقوی وعده داده است مخصوص خداپروایان است یعنی همانها که تقوای الهی را پیشه خود قرار داده اند و آنانکه مردم پروا هستند، نه خداپروا، یعنی بملاحظۀ مردم گناه نمی کنند، از آن نعمتها و پاداشهای خداوندی در جهان ابد بهره مند نخواهند گردید.

عن الصادق علیه السلام قال: «لا یَغُرَّنَّکَ بُکاءَ هُم فَاِنَّ التَّقوی فِی القَّلبِ» (2)

(امام صادق علیه السلام به «علی بن عبدالعزیز» فرمود: گریه آنان (متظاهرین به خداترسی) ترا نفریبد که حقیقت تقوا و پارسائی در دل است.)

یعنی فریب ظاهرسازیها و اشکهای صوفیها و امثال اینها را مخور که حقیقت پارسائی و تقوی به قلب و نیّت مربوط است و خدایتعالی روی آن حساب باز می کند و پاداش را با آن میزان عنایت می فرماید، نه با تظاهر و ریاکاری و اشکهای تمساح گونه.

رابطۀ تقوی و ایمان

قال علی علیه السلام: «اَلایمانُ شَجَرَهٌ اَصلُهَا الیَقینُ وَ فَرعُهَا التُّقی» (3)

1- و عدالت هم برخورداری از همین ملکه خداترسی استکه انسان را از ارتکاب معاصی کبیره و اصرار بر صغائر باز دارد و گرنه هر ترک کنندۀ گناهی متقی و عادل نیست.
2- صفات الشیعه، ص 176، - بحار، جلد 70، ص 283، حدیث 37.
3- غرر الحکم، ص 71