مکیال المکارم فی فوائد الدعاء للقائم ( عجل الله فرجه الشریف ) جلد 2 صفحه 434

1- 818. سوره اسراء ، آیه 73 .

2- 819. سوره فرقان ، آیه 42 .

3- 820. سوره بقره ، آیه 143 .

4- 821. سوره اعراف ، آیه 102 .

5- 822. اصول کافی ، 2 / 636 ، ح 5 . به سند صحیحی از زید شحّام آورده که گفت : حضرت ابوعبداللَّه امام صادق علیه السلام به من فرمود : بر هر کس از شیعیان که بینی اطاعتم می کند و به سخنم عمل می نماید سلام برسان ، و شما را به خدا ترسی سفارش می کنم و ورع در دینتان و تلاش برای خدا ، و راستگویی و أدای امانت ، و طول سجود ، و خوب همسایه داری ، که حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم اینها را آورد ، امانت را نسبت به هر کسی که به شما سپرد رعایت نمایید ، نیکوکار بود یا بدکار . زیرا که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم أمر می فرمود نخ و سوزن هم ادا شود ، عشایرتان را صله کنید ، و در تشییع جنازه های امواتشان شرکت نمایید ، و بیمارانشان را عیادت کنید ، و حقوقشان را أدا نمایید ، زیرا که هرگاه کسی از شما در دینش ورع داشته باشد ، و در گفتارش راست بگوید ، و امانت را أدا نماید ، و خلق و خویش را با مردم نیکو گرداند گفته خواهد شد : این شخص جعفری است ، و آن مرا خرسند خواهد ساخت ، و از این جهت شادمان خواهم شد ، و گفته می شود : این أدب آموزی جعفر است ، و چنانچه برخلاف این باشد بلا و ننگش بر من رسد ، و گویند : این است أدب آموزی جعفر! پس به خدا سوگند پدرم علیه السلام برایم حدیث گفت اینکه : چنان بود که هرگاه کسی در قبیله ای از شیعیان علی علیه السلام زینت آنها به شمار می رفت امانتداریش از همه بیشتر ، و رعایت کردن حقوقش از همه بهتر و راستگوئیش از همه زیادتر بود ، وصیتها و سپرده هایشان را نزد او قرار می دادند ، از عشیره درباره او سؤال می شد . می گفتند : چه کسی مثل فلانی است زیرا که او از همه ما امانتدارتر و راستگوتر است » . و در همان کتاب [2 / 636 حدیث 4] در خبر صحیحی از معاویه بن وهب آمده که گفت : « به آن حضرت عرضه داشتم : چگونه شایسته است که با قوم خودمان و مردمانی که با ایشان معاشرت می کنیم رفتار نماییم از کسانی که بر شیوه و مذهب ما نیستند ؟ فرمود : به امامانتان که به ایشان اقتدا می کنید بنگرید ، پس چنان کنید که آنان کنند ، که به خدا سوگند ایشان بیماران آنها را عیادت کنند ، و در تشییع جنازه هایشان شرکت نمایند ، و به نفع و علیه آنان گواهی دهند و امانت را به ایشان ادا می کنند » ( مؤلف ) .

پیروی و اقرار و اعتقاد به امام و إعراض از دشمنان و مخالفانش خواهد شد ، و بدین وسیله امام خود را یاری می دهد ، و با دشمنانش این چنین جنگ می کند ، چنانکه امام علیه السلام در حدیث گذشته فرمود : و به وسیله وَرَع ، دشمنانمان را در رنج و فشار قرار دهید .

و امّا اینکه اعانت و یاری خودشان است وجه اوّلش آن است که : جدّیت در اطاعت و پرهیز از معصیت سبب بقا و ثبات ایمان می شود ، همچنان که افتادن در گناه و اصرار در بدیها بسا که مایه زوال ایمان گردد ، خدای - عزَّ و جلَّ شأنه - فرماید : « ثُمَّ کَانَ عَاقِبَهَ الَّذِینَ أسَاؤُا السؤی أنْ کَذَّبُوا بآیاتِ اللَّهِ وَ کَانُوا بِهَا یَسْتَهْزِؤُن » (1) ؛ و سرانجام آنان که به اعمال زشت و کردار بد پرداختند این شد که آیات خدا را تکذیب نموده و به إستهزا گرفتند .

وجه دیگر اینکه

کوشش و تلاش در اطاعت و پرهیز از گناهان ، و پیروی از امام علیه السلام سبب مجاورت با او در بهشت برین می شود ، و این اعانت کردن مؤمنین نسبت به خودشان در رستگاری به مجاورت امام در منزلگاه سلامت و جایگاه گرامی ( بهشت ) می باشد ، همچنان که مخالفت نمودن با او در أعمال موجب محروم ماندن از این ثواب و دور شدن از جوار ائمه